سینماسینما، نغمه خدابخش 

مامانِ فیلم «مامان» یک مادر خاص است یک شخصیت جذاب که خصوصیات خاص خود را دارد در عین حال که حساسیت‌ و وسواس یک مامان ایرانی را دارد با هر تلنگر و درخواستی احساساتی نمی‌شود و در برابر خواسته سه فرزند پسر خود قدرتمندانه می‌ایستد از طرفی با کوچکترین حرف و اتفاقی اشکش سرازیر شده و همچون دختر بچه ها زار می‌زند. مامان از جنگ و زندگی مشترک آسیب دیده سخت کار می‌کند و حواسش به همه جای زندگی هست او همانطور که با سرسختی در مقابل اطرافیان می ایستد مانند یک دختر بچه از لاک قرمز ذوق زده می‌شود چشمانش با گلدانی برق می‌زند و شور زندگی در چهره اش نمایان است. پسران چاره ای جز اطاعت از او را ندارند هر چند مشکل اساسی زندگی‌شان مشکلی است که به دست مامان می‌تواند باز شود و نمی‌شود چون این مامان با مامان های دیگر فرق دارد!
مامان یک فیلم جمع و جور و آبرومند و بی ادعاست و نمونه خوب و قابل قبول در اولین تجربه بلند سینماییست.
آرش انیسی قصه ساده و متفاوت از زنی را روایت می‌کند که زخمهای گذشته هنوز بر ذهن و روحش باقیست در عین حال شادابی دخترکان را دارد ایده و شخصیت پردازی کاراکتر اصلی فیلم از نکات مثبتی است که کارگردان بخوبی به آن پرداخته و بازیگری چشمگیرترین عنصریست که فیلم دارد.

منصور /سیاوش سرمدی
شاید کمتر کسی از فداکاری‌های «تیمسار منصور ستاری» در دوران جنگ تحمیلی خبر داشته باشد شخصیتی که در تاریخ جنگ موثر بوده و تنها نام او بر خیابان یا کوچه ای شنیده شده است. فیلم منصور روایتگر پافشاری، خلاقیت، همت و عزم بالای فرمانده پدافند نیروی هوایی در دوران جنگ است فیلمی که فارغ از شعارزدگی و گل درشت کردن شخصیت‌هایش ساده و بی ادعا اثری قصه گو و دراماتیک را به نمایش می‌گذارد و همراهی تماشاگرش را باعث می‌شود. ذهن مخاطب مدام درگیر عملکرد شخصیت‌های اصلی و فرعی فیلم شده و روایت، ارزشی فراسینمایی پیدا می‌کند.
سیاوش سرمدی در اولین اثر سینمایی خود دست روی بخشی از تاریخ این سرزمین گذاشته که قابل تقدیر و تامل است فضاسازی، باورپذیری، شخصیت پردازی از مهمترین المان‌های فیلم منصور است.