سینماسینما، لیلا علیپور

خاطراتی هستند که بسیار شخصی و متعلق به حریم خصوصی افرادند؛حتی اگر خود آن فرد حریمش را بشکند و در ملاعام آن را جار بزند؛ برای جلب توجه و یا هر نقصانی در سلامت روان. هنرمندان ایرانی مخصوصا در دوران کرونا که با تعطیلی سینماها و سالن های تئاتر، بیشتر از قبل خطر فراموش شدن را حس می کنند، غالبا در اینستاگرام به هر روش معقول و گاهی نامعقول سعی دارند چهره و شخصیت خود را در میان افکار عمومی زنده نگهدارند. فشار روانی ناشی از کرونا هنرمند و غیرهنرمند نمی شناسد و بالاخره جایی، کاری و حرکتی که از این فشار کم کند مورد استقبال قرار می‌گیرد. اما ژانر روزمره نویسی مرسوم در فضای مجازی به سمت و سویی سالم نمی‌رود. روزمره نویسی هایی که شاید در نبود معاشرت های معمول به سبب کرونا، باری حسی از دوش نویسنده‌اش برداشته باشد اما اینکه برای مخاطب هم مفید خواهد بود یا نه جای تردید وجود دارد. چه بسا خشم، پوچ گرایی، احساسات منفی نویسنده در ذهن خسته مخاطب رسوخ کند. مساله اما فقط روزمره نویسی نیست. ویدئوی چای خوردن، عکس کتاب خواندن، جملات انگیزشی نوشتن همه تلاشی است از سوی هنرمندان که آی جماعت من هستم، مرا از یاد مبرید! در سینمایی که فالوئرهای اینستاگرام در پیشنهادات برای بازی در فیلم ها نقش آفرین هستند شاید هنرمندان هم چاره‌ای جز این نداشته باشند؛ اما مساله ای وجود دارد. همانطور که حق هر فرد است که در صفحه شخصی خود هر چه می‌خواهد بنویسد، مخاطبان هم حق دارند و لاجرم بر مبنای همان داده هایی که از هنرمند دریافت می کنند ذهنیتی از او در ذهنشان نقش ‌می‌بندد. پس اگر من به جای هنرمندان بسیار فعال و پرتکاپو در اینستاگرام بودم هوشمندانه تر عمل می‌کردم و در انتخاب مشاورانم دقت بیشتری می کردم. به هر حال، جای کسی نیستم و از منظری که من ایستاده ام تلاش برخی هنرمندان برای دیده شدن، به تقلا بیشتر می ماند. در کنار این بحث، موضوع دیگری هم وجود دارد. حدومرز روزمره نویسی! تا کجا می‌توان پیش رفت؟! تا آنجا که خودت حتی به حریم کاملا شخصی خودت احترام نگذاری و با کلمات مشمئز کننده خصوصی ترین اتفاق زندگی‌ات را بنویسی و منتشر کنی؟ یا آنقدر در روابط خودت غرق باشی که دعوا و بحث با همکارانت را به صحنه عمومی بکشی‌‌؟ آیا همه اینها جز برای دیده شدن است‌ که‌ اگر نبود روش‌های معقول تری هم برای حل و فصل تمام اتفاقات وجود دارد. بله! حق هر فرد است که در صفحه شخصی خود هر چه می‌خواهد بنویسد و حق مخاطب که براساس همان‌ها قضاوت کند حتی اگر بارها شما در صفحه خود در مذمت قضاوت کردن فکت از فلان نویسنده و فیلسوف آورده باشید.