سینماسینما، پگاه هوشنگی
فیلم «زیبا صدایم کن» روایت رابطه پدری است که در یک آسایشگاه روانی بستری است و تلاش می‌کند از آن محیط مرخص شود و خود را به سالروز تولد دخترش برساند تا بتواند یک روز را در کنار دختری بگذراند که سال‌هاست طعم داشتن پدر و مادر را نچشیده است.
داستان در خیابان ولیعصر تهران می‌گذرد که شاهد تلاش‌های پدر برای دیدار دخترش است و دختری که میان احساس مسئولیت و عشق به پدر باید تصمیم سختی بگیرد و این‌ها در کنار هم یک ملودرام احساس برانگیز دیگر برای صدرعاملی به ثبت رسانده است .
«زیبا صدایم کن» از همان ابتدا قصه دارد شخصیت های درستی دارد و می‌تواند بیننده را با خود همراه سازد قصه که اوج می‌گیرد نگران سرنوشت شخصیت‌های قصه می‌شویم و با تمام اوج و فرودهای قصه همذات پنداری می‌کنیم؛ تصویر و موسیقی هم کاملاً در خدمت فیلم است و تدوین بسیار روان و ملموس است که البته نام بهرام دهقانی به تنهایی گویای همه چیز است. بازی امین حیایی در نقش پدر بازی متفاوت و درخور تحسین است و در کنار ژولیت رضاعی که اولین حضور خود را تجربه می‌کند یک رابطه پدر و دختری لطیف و انسانی را به نمایش می‌گذارد.
تنها نکته ای که امیدوارم در اکران عمومی توجهی به آن شود این است که ریتم فیلم کشدار و کند است می‌توانست زودتر تمام شود همان جایی که صاحب موتور پیک، موتورش را پیدا می‌کند یا حتی در آن نمای رو به شهر بالای تاور کرین شاید اگر همین جا در همین پلان زیبا و احساسی فیلم تمام می‌شد پایان بهتری داشت شاید تیغ تدوین تنها جایی که کند عمل می‌کند در همین جا باشد و ضرب آهنگ فیلم را فدای سرنوشت دیگر بازیگر فیلم نمی‌کرد.