سینماسینما، فریبا اشوئی

بی حسی موضعی فیلمی متفاوت و دیدنی است که شاید مدت ها بود جای خالی اش در سینمای ایران حس می شد. سبک ساختاری فیلم را اصطلاحا سبک گروتسک* می نامند.(از جمله سبک های ساختاری غیر مرسوم و غیر رایج در سینمای ایران). چندپارگی فیلم تعمدی است و صرفا به دلیل معرفی مقطعی کاراکترها به کار گرفته شده است. استایل و طراحی تصویر نیز متفاوت و تماما در خدمت لحن فیلم است. شخصیت های اصلی(جلال – فیلسوف، بهمن- هنرمند و ناصر- عاطفی و…) همه تعریفی از بُعد کُمدی زندگی هستند که در تقابل با شاهرخ و ماری که بُعد تلخ آن را رقم می زنند و راوی خودِ واقعی زندگی هستند، در موازنه و تعادل قرار می گیرند. موقعیت های ساخته و پرداخته شده در فیلم تماما از فرمول گروتسک تبعیت می کنند. سبک و لحنی خلاق و جدید.(عباراتی که منشی تلفن همراه می گوید).فیلم دومین تجربه حرفه ای کارگردان، بعد از فیلم آزادی مشروط(۱۳۹۲) است که به دلیل نگاه متفاوت فیلم ساز به متن و محتوا و نوآوری در لحن و اتمسفر؛ از جمله آثار خاص، متفاوت و قابل تامل او در کارنامه فیلم سازی‌اش، به شمار خواهد رفت.

* گروتسک:هر چیز که حاوی سه خصلت عجیب، نفرت‌انگیز و در عین حال خنده آور باشد