سینماسینما، منوچهر دین‌پرست

اولین روز از اکران فیلم‌های سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر در پردیس ملت با فیلمی از سامان سالور کار خود را آغاز کرد.‌
سامان سالور که در کارنامه کاری خود فیلم‌های متنوعی با سبک درام اجتماعی دارد، امسال با فیلم «سه کام حبس» سعی کرد توجه اصحاب فرهنگ و رسانه را به خود جلب کند. جان‌مایه فیلم که درباره طبقه متوسط رو به پایین و تا حدی فقیر جامعه است، همان داستان همیشگی و تا حدی نخ‌نمای فقر و اعتیاد و مواد مخدر را در کانون فیلم قرار داده است. کارگردان سعی کرده تا با نشان دادن جزئیات یا صحنه‌هایی از فقر و فلاکت این مردم، وضعیت رو به زوال و نابسامان آنها را نشان دهد. فیلم اگرچه سراسر اضطراب و تنش است اما باید پذیرفت که به خوبی در نشان دادن صحنه‌های واقعی زندگی مردمی که اسیر مواد مخدر می‌شوند، موفق بوده است. فیلم «سه‌کام حبس» درباره مردی است که می‌خواهد با فروش شیشه، زندگی خود را از وضعیت فلاکت‌بار نجات دهد اما با یک تصادف ناگهانی، به تخت بیمارستان می‌افتد و همسرش وارد جریانات فروش مواد مخدر می‌شود.‌
روند اصلی فیلم گرچه تند و بدون توقف است اما می‌توان گفت که سالور با توجه به بطن اصلی داستان به کانون حوادث پایبند مانده و سعی نکرده است مخاطب را با آمال و آرزوهای آنها تنها بگذارد و این همان نقطه ای است که فیلم نامه دچار ضعف شده است. فیلم در ساختار خود تا حدودی توانسته منطقی پیش رود و سراسر تلخی و سیاهی زندگی فلاکت‌باری را که با مواد مخدر همراه است، نشان دهد؛ اما فیلم‌نامه می‌توانست با سکته‌های متعدد روبرو نشود. بازی پریناز ایزدیار که پیش از این با ایفای نقش در «ابد و یک روز» ذهن مخاطب را با خود همراه داشته است، در این فیلم نیز همان سیاق سیاه را به خوبی نشان داده است. سالور با فیلم «سه‌کام حبس» نشان داد که می‌توان ذره‌بین دست گرفت و تمامی آسیب‌های اجتماعی را، اعم از فروش مواد مخدر، رشوه به مأمور، وضعیت نابسامان بیمارستان و کادر پزشکی و حتی استثمار مردم برای امرار معاش، به خوبی دید اما فیلم‌نامه می‌توانست تا این حد سیاه و تلخ نباشد.‌
سالور بار دیگر نشان داد که می‌توان یک کارگردان و جامعه‌شناس بود و سیاهی‌های جامعه را به مخاطب نشان داد. فیلم سالور فلاکت‌ها را در چشم مخاطب فرو می‌کند و به او اجازه تنفس برای همراهی نمی‌دهد.‌