تاریخ انتشار:۱۳۹۸/۱۲/۱۲ - ۲۱:۳۷ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 132159

سینماسینما، معین محب‌علیان

مواردی از جمله قاب بندی، روابط زمانی مکانی، برداشت های طولانی و مینیمالیسم ، زمان، قرینه های معنایی ، فلش بک ها ، روایت های غیرخطی و بازتاب از عناصر مهم چنین خط کشی محسوب می شوند. بازتاب خود انعکاسی یعنی چه؟ بهتر است بگوییم نگاه های در هم تنیده دوربین، فیلم ساز وبیننده . دوران گذران فیلم های سیاسی آنجلوپلوس میان ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ بیشتر بر محوریت بازسازی یا دوباره سازی لایه های موجود می پردازد. او بیشتر به دنبال بازنمایی احساسات و وقایع اجتماعی بوده و همچون سایر فیلم سازان مدرن اروپایی از به تصویر کشیدن صِرف وقایع امتناع ورزیده است. بهترین عنوانی که برای سینمای نئو مدرن پولوس می توان گذاشت بنا به استناد بر مقاله رابرت سینربرینک سینمای “شاعرانه اسطوره ای” است، سینمایی که تصاویر یابودهای تاریخی را به خود فرا می خواند ، سینمایی که پولوس را با میراث مارکسیستی برشتی از دوران مدرن سیاست زده تنها می گذارد، سینمایی که بخشی از سهم خود را در تجربه های فرهنگی و صحنه های تئاتری شخصیت های گریزان از مرز، هویت و کودکی خود می جوید. سینمایی که درخت عضو لاینفک اوست هزاران معنا را می تواند در خود بپروراند. فردریک جیمسون مننقد سینما در خصوص روایت در سینمای پولوس در وحدت فرم و محتوا از آرای لوکاس وهگل بهره می گیرد . همانطور که می دانیم پولوس پیش از فیلم سازی سه سال بعنوان منتقد برای روزنامه نوبت عصر ” تغییر دموکراسی” نقد می نوشته است بنابراین وقوع اتحادهای نظری و انتقادی در فیلم هایش چندان دور از ذهن نیست. او در فیلم هایش از دو لیمینال یا آستانه می گذرد. آستانه سنکوپ یا توقف و آستانه هندسه پرخط وخطوط. گذر از سینما به انسان گرایی و درک مفهوم زمان تصویر، بازسازی تصویر و بازسازی ناب با تکیه بر آرا ژیل دولوز امکان پذیر است. در فیلم سفر به سیزرا و شکارچی چنین انتقالی کاملن مشهود است. نکته حائز اهمیت در خصوص مرز میان تجربه گرایی و نئومدرنیسم در این سینما به بیان تاریخ در مقیاس کوچک برمی گردد ، تاریخی که مرکز زدوده شده و هدفش را بیشتر با مجاز می گوید نه روایت. هرچیزی در تاریخ روزی به اتمام رسیده است و پدیده ای که همیشه در این سینما جاودان است “هیچ چیز” است. یعنی هیچ چیز، هیچ گاه به پایان نمی رسد. در این اثنا است که ذهن ناخودآگاه متوجه تک درخت های شاهکار در سکانس های آنجلوپولوس می شود.

REFERENCES

Albero, P. (2000), Theo Angelopoulos. La mirada de Ulisse, Barcelona: Paidos
Peliculas.
Arecco, S. (1978), Thodoros Anghelopulos, Castoro Cinema 50, La Nuova Italia,
Firenze: La Nuova Italia.
Ciment, M. & Tierchant H. (eds)(1989), Theo Angelopoulos Paris: Edilig.
De Santi, G. (1979), Il cinema di Aghelopulos, Quaderni del Cinema, Pesaro:
Comune di Pesaro
Horton, A. (1997), The Films of Theo Angelopoulos: A Cinema of Contemplation,
Princeton: Princeton University Press.
Rollet, S. (2003), Voyage à Cythère. La poétique de la mémoire d’Angelopoulos.
Paris: L’Harmattan.

برچسب‌ها:

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها