هیچکس و هیچ چیز را یارای سد کردن مسیر آن نیست. آنها که گمان می‌کنند راه سینما را می‌شود بست، خیالی خام پخته‌اند. فیلم را نه می‌شود توقیف کرد، نه از ساختنش جلوگیری کرد، نه مانع دیده شدن و سفر کردنش شد. از سفرکردن و پرواز فیلمساز هم نمی‌شود ممانعت کرد. چند صباحی شاید بشود جلوی سفر جسمانی او را گرفت ولی سینما کار خودش را می‌کند. بخواهد کسی را پرواز دهد، می‌دهد. سینما بر همه چیز و همه کس غلبه می‌کند. سینما آب روان است. پری‌رو تاب مستوری ندارد/ چو در بندی سر از روزن برآرد فیلم جعفر پناهی را ندیده‌ام و امیدوارم فیلم خوبی باشد. حتی اگر هم دوستش نداشته باشم موفقیتش خوشحالم می‌کند. کنار آمدن با ممنوعیت‌ها و محدودیت سفر و دوری از مجامع سینمایی برای فیلمسازی چون پناهی رنج کمی نیست ولی گویا هربار قرار است موفقیت فیلم‌ها خستگی از تنش برباید. جایزه بهترین فیلمنامه جشنواره کن بر او و عوامل فیلمش و بر سینمای ایران مبارک باشد. امیدوارم هرچه زودتر تمام محدودیت‌های تحمیل شده بر او رفع شود.