سینماسینما، ذبیحالله رحمانی
هر سال که میگذرد، مخاطب سینما مثل کوه یخی که در معرض آفتاب شدید آب میشود و مسئولان همچنان مشغول جلسات شورایهای بیحاصل هستند.
فیلم سوزی، عمرسوزی، پول سوزی در صدر گزارشات اهالی سینمای ورشکسته قرار گرفته و کورسوی امیدی هم متصور نیست.
عدهای هم که دغدغه اکران ندارند و مشغول ساخت فیلمهای بی خاصیت و هدایت شدهاند، در هیچ محفلی اعتراض و ناله نمیکنند، چرا که سودشان در همان مرحله تولید به جیبشان سرازیر شده است.
سینمای بدون مخاطب را باید در آرشیو ماندگار و تلخ موزه سینما جستجو کرد. بهتر نیست اداره این سینمای با وقار که سند افتخار ایران زمین است را به اهالی دلسوز آن واگذار کنید؟
بیایید اصل ۴۴ قانون اساسی را به تمام معنا در مورد هنر سینما به اجرا بگذارید.
شما که وقتی فیلمها دچار چالش میشوند، نقشی کمرنگ دارید و از دفاع کردن ناتوان هستید، بگذارید بخش خصوصی و نه خصولتی به راهشان ادامه دهند تا بلکه این کشتی طوفان زده به مقصد برسد.
اگر کمی آمارهای رسمی مخاطب گریزی از سینما را ورق بزنید، متوجه عمق فاجعه خواهید بود.
این سینما در هیچ صورت به رشد و بالندگی نمیرسد، مگر اینکه از دخالتهای غیر کارشناسی و ورود افراد ناشناس نابلد و ممیزی های قرون وسطایی، رها شود.