سینماسینما، امیرعلی نصیری 

مستند «به ماه»* ساخته تادها سالیوان؛ به نمایش درآمده در جشنواره سینماحقیقت 

این فیلم یک قصیده سینمایی زیبا و شاعرانه برای ماه است. در این فیلم از ۱۳۰ سکانس از تاریخ سینما و تصاویر اختصاصی فیلمبرداری شده، شعری بصری و بی‌نظیر ساخته شده است. ماه از کلمه لونا (الهه ماه)‌ گرفته شده که به معنای دیوانگی است؛ چون می‌گویند هر کس که ماه بنگرد، دیوانه (لوناتیک) می‌شود. این مستند شاعرانه، محصول آرته و برنده جایزه منتقدان از جشنواره فیلم دوبلین است.

تصاویری که در به ماه شاهدشان هستیم، دو دسته هستند: یا ماه در قاب وجود دارد یا درباره ماه صحبت می‌شود. فیلم توانسته به طرز عیجیبی (به ویژه با استفاده از موسیقی اورجینالی که برایش ساخته شده و پل صوتی) وحدت داستانی ایجاد کند و بیینده تصور نمی‌کند که شاهد تصاویری نامربوط به هم است. این مسأله از آن لحاظ اهمیت دارد که جنس تصاویر، رنگ، فرمت و حتی زبانی که در آن صحبت می شود، متفاوت است؛ ولی ابداً حس چندپارگی به دست نمی‌دهند.

یکی از زیباترین نماها برای من در این فیلم تصاویری از گاو (داریوش مهرجویی، ۱۳۴۸) است که زنده‌یاد عزت‌الله انتظامی در آن می‌گوید: «وقتی ماه دراومد، برای گاو آب می‌برم… هر وقت گاو من تشنه‌اش بشه، ماه هم درمیاد.» به ماه، به آرامی و در میان ایده‌هایی که مردم در طول اعصار از ماه بیرون کشیده‌اند، بیننده خود را به یک پیاده‌روی شبانه غافلگیر‌کننده در آسمان شب می‌برد؛ رویاهایی از جنس گریختن، بهشت، به‌دست آوردن و اشتیاق.

*«به سلامتی ماه» هم پیشنهاد می‌شود