سینماسینما: کیوان کثیریان در مجله واو نوشت:

سینمای ایران پس از انقلاب، بازیگران پرتعدادی را به خود ندیده که بتوانند سالیان دراز خود را در سطح اول سینما حفظ کنند. شهاب حسینی یکی از این چهره‌های کم شمار است.

او گرچه کمی دیر- در ۲۸ سالگی- بازی جلوی دوربین سینما را تجربه کرد اما حالا یکی از بازیگران باتجربه و تثبیت شده سینماست. او در ۲۵ سالگی با مجری‌گری در یک برنامه تلویزیونی(اکسیژن) شناخته شد و تا دریافت جایزه‌ی منحصربه‌فردِ بهترین بازیگر جشنواره کن پیش رفت. حسینی در فیلم‌ها و سریال‌های ماندگاری بازی کرد و نقش‌های به‌یاد ماندنی باقی گذاشت؛ از درباره الی… و جدایی نادر از سیمین گرفته تا شهرزاد و مدار صفر درجه، از پرسه در مه و فروشنده تا برادرم خسرو و سوپر استار، از امتحان نهایی و هیس دخترها… تا افریقا و واکنش پنجم و از آشغال‌های دوست داشتنی و حوض نقاشی و خانه پدری تا پلیس جوان و پوست شیر و سرزمین مادری.
البته که شهاب حسینی در این بیست و دوسال فعالیت، در کارنامه‌ پروپیمانش – شامل چند سریال و بیش از هفتاد فیلم – فیلم بد و انتخاب بد هم کم ندارد اما به رغم نوسان‌های گاه و بی‌گاه، تداوم حضور باکیفیت او در کنار خلاقیت‌ چشمگیر و توان بالای حرفه‌ای و فنی‌اش، او را به عنوان یکی از بهترین بازیگران سینمای پس از انقلاب تثبیت کرده است.

او برای کارگردانان مهمی هم بازی کرده؛ بازیگر مورد علاقه اصغر فرهادی بوده و با کیانوش عیاری، کمال تبریزی، سیروس الوند، حسن فتحی، پوران درخشنده، تهمینه میلانی، محمد رسولف، یدالله صمدی، نیکی کریمی، هومن سیدی، بهرام توکلی، محسن امیریوسفی، مازیار میری، عزیزالله حمیدنژاد، سیروس مقدم و… هم کار کرده. طبعا جای نام‌هایی چون بیضایی، مهرجویی، تقوایی، کیمیایی و بنی اعتماد، در کارنامه شهاب حسینی خالی است و به احتمال فراوان خالی خواهد ماند.
به هر روی اینکه شهاب می‌تواند به فاصله یکی دوسال، هم با محمد نوری‌زادِ تندروی دهه هشتاد کار کند و هم با محمد رسولف، نشان از بازه‌ی گسترده انتخاب‌های او دارد که البته گاهی، عجیب و سوال برانگیز می‌نماید.

در سویِ دیگرِ کارنامه شهاب حسینی اما، فراز و فرود و حاشیه، فراوان دیده می‌شود.
از دریافت نشان لژیون دونور فرانسه تا سخنرانی نزد رهبر جمهوری اسلامی، از تزریق واکسن کرونا در امریکا تا حمایت از میرحسین موسوی، از حمله به مسعود کیمیایی و تحریم کنندگان جشنواره فجر پس از فاجعه هواپیمای اوکراینی تا حمله به نشریه یالثارات، از حواشی و شایعات حول زندگی شخصی تا دوسه بار خداحافظی رسمی از بازیگری و باز ادامه پرکاری افراطی، از تقدیم جایزه کن ابتدا به ملت ایران و پس از مدتی به امام زمان تا بازی در نقش شهید بابایی، از تاسیس یک اندیشکده در ایران تا تولید فیلم در امریکا و تاسیس یک شرکت فیلمسازی در آنجا، از بازی در ۳۸ نقش در نخستین فیلم به کارگردانی خودش تا کارگردانی تئاتر با بازی علی نصیریان و از بازگشت به اجرا در هم رفیق تا کارگردانی دو سه فیلم عجیب و غریب و تهیه‌کنندگی چند فیلم متفاوت و نکات گوناگون دیگر باعث می‌شود کارنامه شهاب حسینی متفاوت از هر بازیگر دیگری باشد.
واکنش‌های شتابزده، احساساتی، تند و گاه متناقض او به مسائل اجتماعی هم از جمله ویژگی‌های اوست که فهم آنچه در سرش می‌گذرد را دشوار می‌کند.
شهاب حسینی در طول بیش از دو دهه حضور پررنگ در سینما و تلویزیون ایران، جسور، پرکار و تجربه گرا نشان داده است؛ چه آن وقت ها که جوان‌تر بود و جوان اول فیلم‌ها را بازی می‌کرد و چه حالا که معمولا نقش پدرها و پلیس‌های باتجربه و مردهای در آستانه میانسالی را به او می‌سپارند. بررسی کارنامه او در پنجاه سالگی نشان می‌دهد تنوع نقش‌هایی که پذیرفته، چشمگیر است و حالا پس از دودهه می‌توان تا حدود زیادی به کیفیت فیلم یا سریالی با بازی شهاب حسینی اعتماد کرد.