سینماسینما، شهرام مکری:

فیلم خوب؛ این پاسخی به دوستانی است که از من درباره ابزاری می‌پرسند تا به واسطه‌اش بتوان حیات گروه «هنر وتجربه» را تضمین کرد.

تا فیلم خوب در اختیار نداشته باشیم امکان ندارد بتوان با هرنوع برنامه‌ریزی وطراحی و به‌دست‌آوردن پول و برگزاری جشنواره وکارهایی شبیه این‌ها، تماشاگر را به سالن‌های سینما کشاند و واقعیت این است که فیلم خوب، خود را محدود به تعاریفی شبیه هنری و تجاری، خاص وعام و روشنفکری و غیر روشنفکری نمی‌کند. فیلم خوب، فیلم خوب است و تماشاگر خیلی زود این را تشخیص می‌دهد و برای دیدنش به سینما می‌آید.

پس به نظرم گروه «هنر و تجربه» بیشتر یک امکان برای اکران فیلم‌هاست و این را هم در پاسخ دوستانی می‌گویم که گاه و بی‌گاه به کیفیت برخی آثار نمایش داده شده در این گروه اعتراض دارند. این بسیار خوب است که گروه «هنر و تجربه» توانسته در این مدت کوتاه برای خود به سطحی از کیفیت برسد که مخاطبانش، کمتر از آن سطح را نمی‌پذیرند، اما باید توجه داشت که همه فیلم‌های نمایش داده شده در این گروه مثل کلیت سینمای ایران، محصول کار سینماگران این کشور است. گروه «هنر و تجربه» که نمی‌تواند فیلم و فیلمساز را متحول کند و از آن‌ها پدیده‌ای جدید بسازد، تنها می‌تواند امکانی برای نمایش داده شدن فیلم‌هایی فراهم کند که با تعاریف رایج فیلمسازی در کشورمان، تولید نمی‌شوند واندیشه حاکم بر آن‌ها مشابه تفکر جاری در سینمای حاکم ایران نیست.

حالا در این دسته فیلم‌ها هم حتما، هم فیلم خوب پیدا می‌شود وهم فیلم بد. هم فیلم‌هایی که تماشاگر از دیدنشان راضی از سالن خارج می‌شود و هم فیلم‌هایی که بعد از تماشایشان مخاطب فکر می‌کند وقتش را هدرداده. این طبیعت سینماست وهمیشه همینطور بوده وخواهد بود.

پس شاید این پرسش به وجود آید که اگر تنها «فیلم خوب» ملاک است چرا آن‌ها هم مثل فیلم‌های دیگر در سالن‌های همیشگی تهران وشهرستان‌ها نمایش داده نمی‌شوند؟ و پاسخ این سؤال است که دلیل اصلی تشکیل «هنر و تجربه» است.

سینمای ایران در طول این سی‌واندی سال توانسته هرسال تماشاگران خود را از سالن‌های نمایش فیلم دورتر و دورتر کند و سرانجام به این حداقل تماشاگری رسیده که امروز شاهدش هستیم. روش‌های سنتی اکران، ورود سریع وکلیشه‌ای فیلم‌ها به بازار ویدئو، فرمول‌های یکنواخت برای قصه‌گویی، نبود امکان برای ستاره‌سازی، سود فیلمسازی برای تهیه‌کننده در مرحله پیش‌تولید به جای سود از اکران، عدم ریسک‌پذیری و ساختن بازار انحصاری اکران و پخش به انواع روش‌ها، وده‌ها مسأله دیگر دست به دست هم داده‌اند و فضای ایزوله‌ای برای سینماگران ایرانی ساخته‌اند که راضی به همین حداقل‌ها باشند و اینجاست که گروه «هنر و تجربه» فرصتی برای دعوت از بخش دیگر تماشاگران به سالن‌هاست. بخشی که اتفاقا متعلق به آن حداقل مخاطب سینمای اکران نیستند. گروهی که قرار است فیلم‌های اعضای جدید سینمای ایران را ببینند. جدید نه در سن وسال، در شکل و ساختار، در اندیشه

ماهنامه هنر و تجربه