سینماسینما، جهانگیر میرشاه ولد:

۱- سال ۱۳۷۷ و بعد از باز شدن فضای فرهنگی در دانشگاهها، واحد سمعی بصری دانشکده علوم پزشکی دانشگاه اصفهان، هفته فیلم مهرجویی را برگزار کرد. استقبال دانشجوها فوق العاده بود. در آنجا برای اولین بار فیلمهای بانو و دایره مینا را روی پرده دیدم. پری را پیشتر دیده بودم. اما دیدن فیلم با کیفیت روی پرده، لذتی عجیب داشت که ساعتها راجع به آن حرف می زدیم. دوستی که اکنون پزشک حاذقی است، گفت: من هنوز در حسرتم که فیلمهای بهروز وثوقی را روی پرده سینما ندیدم. هر چه دیدیم در تلویزیونهای کوچک و روی نوار ویدیویی بود. دیدن فیلمهایی نظیر سوته دلان، گوزنها و … روی پرده باید چیز عجیب دلچسب و لذتبخشی باشد.
۲- هشت سال پیش که فیلم آواتار، ساخته تحسین برانگیز جیمز کامرون روی پرده های سینمای جهان آمد و با بیش از دو ونیم میلیارد دلار فروش، تمام رکوردها را جابجا کرد، با دوستی که تازه از هند آمده بود صحبت می کردم. فیلم را دیده بودم ولی او طور دیگری دیده بود. سه بعدی و روی پرده. و گفت که دیدن این طور فیلمها روی مانیتور تلویزیون، مثل خوردن یک غذای روی زمین افتاده است. این تعبیر به نظرم عجیب نیامد. فیلمهایی به این عظمت، برای پرده ساخته می شوند.
۳- پنج سال پیش، تالار ایوان شمس، فیلم انیمیشن زامبزیا (که تنها چند ماه پیشتر در سالنهای جهانی به نمایش در آمده بود) را به صورت سه بعدی نمایش داد. تبلیغ و اطلاع رسانی نسبتا مناسب بود و من حتی نگران بودم که نتوانیم بلیط تهیه کنیم. به خاطر دخترکم که آنزمان چهار ساله بود به سالن مراجعه کردیم. زمان نمایش، ساعت هشت شب پنج شنبه بود که به نظر ساعت مناسبی می رسید. هنگام ورود به سالن عینکهای مخصوص تماشای فیلم سه بعدی را بما دادند. وارد سالن شدیم. هیچ کس دیگر نیامده بود. من و همسر و دخترم تنها تماشاچیان این سانس بودیم.
با جدیت و اطمینان می توان گفت که فیلمبازهای وطنی اغلب فیلمهای روز جهان را می بینند. فیلمهای اسکاری، پیش از آنکه در مراسم اسکار به رقابت بپردازند، در هارددیسکها و فلش مموری های داخلی دست به دست و یا از طریق سایتهای غیر مجاز، دانلود و دیده می شوند. اما هیچ رغبت عمومی برای دیدن این فیلمها روی پرده نیست. علت این تغییر ذائقه چیست؟ مردمی که فیلمهایی نظیر کازابلانکا را سالها روی پرده سینما نگه می داشتند، اکنون چه شده است که حاضر به ترک مانیتورها و تلویزیونها و دیدن همین اندک فیلمهای روز جهان روی پرده نیستند؟
گرچه برخی فیلمهای قدیمی سینمایی جهان در سینماتک های داخلی به نمایش در می آیند و البته فیلمهای انتخابی عمدتا در ژانر و تاریخچه خود، جزو بهترین های تاریخ سینما هستند، اما باز هم استقبال از این نمایشها، آنطور که باید نیست. سالنها پر نمی شود و مردم تمایلی به دیدن این گونه فیلمها روی پرده ندارند. شاید در انتخاب فیلمهای نمایشی در سینماتکها – با وجود همه محدودیتها- باید تجدید نظر کرد.
باید فکری تازه کرد. قطعا می توان از میان فیلمهای روز سینمای جهان، آنهایی که موردی برای پخش در سینماها ندارند را انتخاب کرد. در سینماهای سه بعدی داخلی نمایش داد. فیلم خوب را باید روی پرده دید. این موضوع تا حدی در مورد فیلمهای تولید داخل نیز صادق است. خیلی ها حاضر به دیدن فیلم روی پرده نیستند و منتظر می مانند تا نسخه نمایش خانگی فیلم منتشر شود. با در نظر گرفتن لذت و کیفیت تماشای فیلم روی پرده، هزینه دیدن یک فیلم در سالن سینما، تفاوت چشمگیری با نسخه دی وی دی آن ندارد. این ذائقه باید تقویت شود.
دست اندرکاران و تصمیم سازان سینما باید به هر روشی که می توانند، این لذت تماشای فیلم روی پرده را در میان مردم زنده کنند. این موضوع می تواند به رونق چشم گیر سینماها بینجامد. پرفروش ترین فیلمهای داخلی با میانگین فروش ۱۵ میلیارد تومان، و میانگین قیمت بلیط ده هزار تومانی، تنها موفق به جذب حدود یک و نیم میلیون سینمارو می شوند که در مقایسه با جمعیت هشتاد میلیونی، کمتر از دو درصد است.