سینماسینما، زهرا مشتاق

چگونه ممکن است در رسانه ای که بودجه آن به طور مستقیم از جیب شهروندان این کشور تامین می شود، با چنین صراحتی به زنان این سرزمین توهین شود؟ در حالیکه به آنتن رفتن هر برنامه زنده رادیویی و تلویزیونی از هزارتوی ممیزی های باورنکردنی می گذرد، چطور ممکن است سخنان این دو شخص قطع نشده باشد؟
تمام برنامه ها به هنگام پخش ناظرانی دارند که در استودیو حضور داشته و گوش به زنگ هستند تا با کوچکترین عدول و عبور از خطوط قرمز، با اخطار سریع به شخص اجرا کننده، برنامه و حرف های مهمان را قطع کنند. آن وقت در این برنامه سینمائی به زعم خودشان، پربیننده، ناظران و ممیزها اجازه می دهند این گفتگوی چندش آور ادامه یابد!
از دو حالت خارج نیست. یا ممیزها خواب بوده اند یا اساسا آنچه در آنتن زنده در حال پخش بوده، نه تنها عبور از خط قرمز تلقی نشده، بلکه مشی فکری آنها نیز بوده است. اگر چنین است که به نظر می رسد بوده، معنایش این است که میزان آنها هستند. یعنی مبنای ترازو و معیار، فکر و برداشت و سلایق شخصی و نیز سازمانی آنان است؛ که نشان دهنده جزئی است از یک کلیت بزرگتر در یک فضای مسموم.
باید از شخصی که حتا تلفظ لغت سلبریتی هم در توانش نبود، پرسید که آیا در تمام این چند ماه غمبار، زنان هنرمند بسیاری، دوشادوش دیگر زنان، در هر شغل و رتبه و جایگاهی، با انواع مطالبه گری های مدنی، سعی در تحقق خواسته هایی داشتند که در تمام دنیا (البته به جز افغانستان) جزو بدیهیات اولیه و نیز از جمله حقوق فردی آنها محسوب می شده است. و اگر شما این مطالبه گری به حق را مرتبط به امر یائسگی می دانید، مشکل از خودتان است که اعتراض هایی را که جامعه شناسان، روانشناسان، سیاست مداران، کنشگران اجتماعی، هنرمندان جهان، ورزشکاران و سایر گروه های مرجع راجع به آن نگاه و تحلیل ارائه داده اند؛ تا این اندازه فهم نکرده‌اید.
دو ضرب المثل فارسی هست که می گوید خوابیده را می توان بیدار کرد، اما کسی که خود را به خواب زده، هرگز و از کوزه همان برون تراود که در اوست. از قضا بعد از مدت ها که خبری از شما نبود، برایتان جذاب بود که دیده شوید. این را زبان بدن شما و از قضا زبان جسمانی شما اعتراف می کند. آنگاه که ابرو بالا می اندازید و می گویید حالا فردا حرف های مرا تیتر نکنید و اتفاقا زبان بدنتان برای تیتر شدن له له می زند.
باید به شما یادآور شد که یائسگی فرایندی فیزیولوژیکی است که خداوند در انسان قرار داده است. و شما با سخره گرفتن این فرایند، نعوذ بالله انگار خداوند را مورد خطاب و عتاب قرار داده اید.
اگر بنا به تمسخر کردن باشد؛ باید به مردانی خندید که با بواسیر بیرون زده و پروستات های متورم و در سنین بالای هفتاد سالگی هنوز در فکر ازدواج (شما بخوانید تصاحب) با زنانی هستند که جای دخترشان هستند. این خجالت آور است و نه یائسگی. و یادتان باشد این روزها دختران بسیار جوان دهه هشتادی ستارگان جامعه ما هستند و قدر مسلم شما خوب می دانید که دختران بیست و چند ساله یائسه نیستند!