سینماسینما، زهرا مشتاق

سعید جلیلی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در دیدار با سینماگرانی که نامی از آنها ذکر نشده، به طور مشخص خواسته است درباره اعتراضات کارگری فیلم و سریال ساخته شود. ایشان با اسم بردن از اعتراضاتی چون اعتراضات کارگران هپکو، ماشین سازی تبریز، کشت و صنعت دشت مغان، از سینماگران خواسته«روندهای کشور را تصحیح و تکمیل کنند.»
سعید جلیلی نه تنها سینماگران، که از هنرمندان سایر هنرها «از شعر تا منبر» خواسته «در این مسیر حرکت کنند» و گفته «به آنان کمک کنیم و موانع را از سر راهشان برداریم.» چون از نگاه ایشان «سینما یک قدرت است. یک ابزار قدرتمند که می تواند حق را باطل یا باطل را حق جلوه دهد.»

او یادآوری کرده «رسالت سینما این است که سایه به سایه تحولات کشور را دنبال کند.» و از سینماگران خواسته «اگر جایی خطایی می‌بیند داد بزند، تا جلوی خطا گرفته شود.»
اگر جایی هم کاری ناقص است با هنرش برای تکمیل آن گام بردارد و اگر می‌خواهیم جامعه رشد کند نگاه تایید، تصحیح و تکمیل مورد توجه باشد.»
این عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام کمک به رفع موانع را وظیفه دانسته است.
ضمن ابراز خوشحالی عمیق از نگرش یکی از اعضای بلندپایه و رسمی جمهوری اسلامی ایران ذکر چند نکته و پرسش ضروری است. آیا دعوت از سینماگران برای پرداختن به مسائل ملتهب اجتماعی یک دعوت عام است یا صرفا مربوط به گروهی خاص از مرتبطین به سینماست که با ایشان دیدار داشته اند. اگر چنین است انتشار اسامی این اشخاص می تواند کمک موثری به فهم این پرسش باشد. اگر این دعوت عام تلقی شود، آیا ایشان به شخصه تضمینی برای ساخته شدن چنین فیلم هایی به سازندگان آن خواهند داد؟ آیا مجوزهای لازم برای ساخته شدن فیلم های مدنظر ایشان، که از قضا دغدغه بسیاری از سینماگران حوزه اجتماعی است؛ از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خواهد بود یا از سوی نهادهای امنیتی صادر خواهد شد؟ در جایی که فهرست فیلم های توقیفی که بامجوز رسمی ارشاد ساخته شده اند، روز به روز فزونی می گیرد، چه تضمینی برای امکان ساخت و نمایش چنین فیلم هایی وجود دارد؟ یا اساسا چه تضمینی وجود دارد که هنرمندان عرصه های مختلف به این موضوعات بپردازند، اما از سوی نهادهای قدرت مورد مواخذه قرار نگرفته و روانه زندان نشوند؟
پرداختن به انواع معضلات اجتماعی از جمله مسائل کارگری، نه تنها محل علاقه مستندسازان و فیلم سازان است، بلکه انعکاس این مشکلات از جمله وظایف تاریخی آنهاست. و این دسته از هنرمندان به خوبی با این مسولیت سنگین آشنا بوده و به آن اشراف دارند. اما آیا به همین آسانی که عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در این دیدار اشاره کرده اند؛ مجوزی برای ساخته شدن چنین فیلم هایی داده خواهد شد؟ آیا دوربین مستندسازان اجتماعی می تواند بدون نگرانی در جمع معترضان حضور یافته و بی هیچ قضاوتی تنها راوی یک اتفاق باشد؟ آیا طرفین ماجرا فارغ از نگرش های سیاسی اجازه روایت یک رویداد کارگری را که ممکن است در هر کجای دنیا اتفاق بیفتد، خواهند داشت؟ آیا برای مثال رخشان بنی اعتماد می تواند مستندی درباره اعتراضات کارگری در ایران بسازد؟ در جایی که کارگران و فعالان اجتماعی و مدنی معترض، راهی زندان شده و با احکام سنگینی رو به رو هستند؛ چه تضمینی برای امنیت فیلم سازانی که بخواهند درباره چنین مضامینی فیلم بسازند، وجود دارد؟
افراد شناخته شده در رشته های مختلف، از جمله سینماگران و هنرمندان به تلاش برای دستاویز قرارداده شدن در برهه هایی چون انتخابات های مختلف، از سوی صاحبان قدرت آشنا هستند. اما به نظر می رسد این تلاش از سوی سعید جلیلی که گفته می شود یکی از نامزدهای جدی ریاست جمهوری است؛ بیش از هر زمان دیگری به شکلی زودهنگام و گوش نواز کلید خورده باشد.