سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی

برای ما معمولا « تولد و مرگ» کسی و یا کسانی ذهن‌مان را مشغول می‌کند در حالی که به راه و روش زندگی، آموخته‌های هنری و فنی و اندیشه‌هایی که برای بشر جا گذاشته بی‌اعتنا هستیم.
هر وقت مرگ کسی را یاد می‌کنیم و با آه و افسوس چند ثانیه‌ای ماجرا را جمع می‌کنیم. تولدها را هم کمتر با تماس یا حضوری تبریک می‌گوییم. دنیای مجازی که هست! یه قلب بی‌روح و یک کلمه یا یک جمله تکراری می‌نویسیم.
اما دیگران آثار بزرگان هنری و ادبی و فرهنگی ما را بررسی می‌کنند که جز حیرت انگیز خواندن، مطلب دیگری نداریم که بازگو کنیم.
ولی ما یک جمله یا یک کتاب نخوانده‌اش و یا سکانسی از فیلمش و سر آخر چند تا از فیلم‌هایش را می‌ببینیم و اگر توانستیم زیر تابوتش هم یک عکس یادگاری می‌گیریم و تمام.
بی شک عباس کیارستمی از نوادر انسان‌های وارسته این دنیاست.خیلی بیشتر از عالمان بی‌عمل برای بشریت خدمت کرده است. زندگی هنری‌اش الگوی ممتاز سینماگران و پژوهش‌گران جهان کنونی ماست.
هر چند در ایران ما، بزرگانی همچون تقوایی، بیضایی، جلیلی، سجادی، عیاری و…می‌توانند برای نسل حاضر الگوی مفید و کاربردی باشند.
کتاب «سر کلاس با کیارستمی» اثر پال کرونین مجموع نقطه نظرات اجرایی در ورک شاپ‌های کیارستمی در اکثر کشورهای جهان که با هنرجویان داشته را به رشته تحریر درآورده است.
کتابی غنی، آموزنده که می‌تواند برای هر علاقه‌مند به شیوه مدرن و پیشرفته و در عین حال بوم گرایی کلام نافذ بزرگ مرد عرضه هنر سینما در جهان کنونی، بسیار ارزشمند باشد.
تولد و مرگ امثال کیارستمی در اولویت‌های اصلی ما قرار نگیرد، بلکه افکار و اندیشه‌های متعالی‌اش در اولویت‌ها باشد.