سینماسینما، حمید عبدالحسینی*

عباس کیارستمی عاشق زندگی بود و این را می شد در جای جای آثارش در ادای احترام به طبیعت، خاصه درختان و درواقع فردیت و هویت بخشیدن به عناصر طبیعی دید. کیارستمی با استادی هرچه تمام تر پیچیده ترین مفاهیم هستی را در ساده ترین شکل ممکن بیان می‌کرد و ماحصل کارنامه اش از این رو مجموعه ای ست از بهترین آثاری که می توان با رویکردهای حسی، اخلاقی، اجتماعی، انتقادی و حتی آموزشی بدان نگریست که البته همه ی اینها با زبان و فرم منحصر به فردش به نحوی تلفیق می شود که سبکی یگانه و بی همتا را پدید می آورد. در آثار کیارستمی دغدغه های ملی و بومی به کرات یافت می شود که ازآن جمله می توان به آثاری همچون باد ما را باخود خواهد برد و شیرین اشاره کرد که از این حیث یکی از فوق العاده ترین فیلم هایش در دخیل دانستن مخاطب به منظور تکمیل فرآیند تجسم بخشی روایت درون اثر را شاهد هستیم که این خود یکی از تفاوتهای ماهوی رویکرد کیارستمی به قصه در فیلم هایش نیز به حساب می آید. کیارستمی در پرداخت سوژه نیز بسیار چیره دستانه مرز میان واقع گرایی و واقع نمایی را تا جایی پیش می‌برد که در برخی لحظات تشخیص میان مستند گونه‌گی از داستان پردازی بسیار باریک و ناممکن می کرد تا جایی که خود برای تفکیک این دو وارد عمل می شد و تعمدا به نشانه گذاری هایی می پرداخت که ازآن جمله می توان به کلوزآپ اشاره کرد .
عباس کیارستمی با اتکا به نگاه تصویر گرایانه اش در قامت یک عکاس صاحب سبک، زیباشناسی خاص خود را در قاب بندی و دکوپاژ آثار سینمایی اش نیز امتداد می بخشید و با بهره گیری از ابزار و ادوات سینمای دیجیتال به نوعی سینمای سهل و ممتنع در چهارچوب های ساختاری دست یافته بود که به نظر دست نیافتنی باقی خواهد ماند. سینمایی که درعین ساده گی در فرم حاوی پیچیده ترین مفاهیم و مضامین هستی شناسانه و نیز فرمالیستی است.

*نویسنده و کارگردان