سینماسینما، محمد تقی‌زاده – خانه دختر که اولین نمایشش در جشنواره سی و سوم برای اهالی رسانه بود، نزدیک به سه سال در کمد توقیف ارشاد ماند تا با رویکرد جدید فرهنگی هنری دولت و اجازه نمایش فیلم‌های توقیفی، بتواند نمایش عمومی اش را برای مخاطبان غیرجشنواره ای در نیمه دوم سال ۹۶ تجربه کند.
خانه دختر که بازگشتی دوباره برای پرویز شهبازی بعد از فیلم متفاوت و جسور نفس عمیق محسوب می شود، بیشتر فیلم فیلمنامه شهبازی است و نگاه اجتماعی و رئالیستی شهبازی که با داستانگویی سهل و ممتنع توام شده است، در اثر بیش از هر چیز برای تماشاگر قابل رویت و تشخیص است. فیلم های شهبازی که همواره رگه هایی اجتماعی و شهری در آن نمایان است سندی تصویری از زندگی جوانان معاصر و رنج ها و رفتارهای این نسل سوخته و پرچالش ایرانی را به تصویر می کشد. جوانانی عاصی خسته و از همه جا بریده که درگیر مناسبات غلط جامعه و فرهنگ های سنتی و جا افتاده بزرگسالانی می شوند که خودشان هم تحلیل و تعریف درستی از آن ندارند.
خانه دختر فیلمی جسورانه و متفاوت در سینمای ایران است که با دستمایه قرار دادن موضوعی ملتهب و تجربه نشده در سینما سعی کرده است داستانی جذاب برای مخاطبش تعریف کند و در این میان از همه مهم تر شخصیت پردازی ها حایز اهمیت هستند. شخصیت هایی مبهم و پیچیده که در صورت کم دقتی به نگاه ها و دیالوگ هایشان می‌توان معنای داستان فیلم و محتوای اثر را به کجی فهمید و یکی از دلایل موفقیت فیلم همین توجه دقیق به دیالوگ نویسی و شیوه روایت داستان است که با دقت و ظرافت نگارش و ساخته شده است.
سمیرا دختر جوانی است که در آستانه ازدواجش به بهانه عملی شدن یک فرهنگ سنتی دچار اضطراب و تشویش می شود و دست به خودکشی میزند. داستان فیلم قرار است دلایل خودکشی و اتهام دختر جوان را از طرف دو دوستش بررسی نماید که توانسته در این بین موفق ظاهر شود و در فضایی پر تعلیق و مهیج جزییات خودکشی این دختر را برای تماشاگر به تصویر بکشد.
ابهام و پیچیدگی که در بیان شخصیت ها وجود دارد و اطلاعات قطره چکانی که فیلمنامه نویس خیلی ظریف به بیینده می دهد سبب شده خانه دختر نه تنها در طول هفتاد و چند دقیقه نمایشش ذهن تماشاگر را درگیر نماید بلکه ساعت ها بعد از نمایش مخاطب را به چرایی و چگونگی خودکشی دختر درگیر و دچار نماید.
شخصیت پدر با بازی بابک کریمی از مهم ترین شخصیت های فیلم است که هم در اجرا و هم در دیالگو نویسی خیلی ظریف و دقیق در آمده است. دیالوگ های پدر خطاب به فرزندان و همسر دختر خاطی آنقدر مهم و رمزگشاست که کم توجهی اندک به آن سبب اشتباه و انحراف در مسیر داستان خواهد شد.
خانه دختر سعی کرده در فضای فیلم های آپارتمانی و خنثی این روزهای سینمای ایران با نشان دادن یکی از معضلات مبتلابه و البته تابوی جامعه سنتی ایران یعنی تجاوز پدر به دختران به یکی از جسورترین فیلم های سینمای معاصر ایران تبدیل شود که نه فقط به مدد این ایده جذاب و بکرش بلکه به جهت نوع روایت و شخصیت پردازی های دقیق و دیالگو های پینگ پنگی و مختصر مفیدش داستانی جذاب و مهیج را بمانند آثار برتر سینمای جهان به سینمادوستان ایرانی ارائه دهد و آنها را به تفکر و اندیشه درباب داستان و کاراکترها تا ساعت ها بعد وادار نماید.