سینماسینما، پگاه هوشنگی

زمانی که اثری از یک فاجعه انسانی ، حادثه تاریخی و… می‌سازیم بهتر است به مستندسازی روی نیاوریم و بار درام فیلم را افزایش دهیم. درخت گردو مستندی است با چند بازیگر قدرتمند و یک سوژه تلخ بدون هیچ اسانس درام و هیچ خلاقیتی در روایت قصه.
فیلم در زمان حال شروع می شود و با گفتار راوی دوم شخص ماجرای بمباران شیمیایی و سرنوشت خانواده قادر و مردمان آسیب‌دیده را به صورت فلاش‌بک روایت می‌کند.
لحن راوی بین ما و فاجعه فاصله ایجاد می‌کند و باعث می‌شود فاجعه به گذشته های دور تبدیل شود .حضور مهران مدیری به عنوان پزشک باورپذیر نیست. مدیری یک فیگور کمیک قدرتمند است و شکل گرفتن در این قالب را برای اذهان عمومی سخت می‌کند.
بازی پیمان معادی در نقش یک کرد تحسین برانگیز است و گرمای بیش تر و تاثیرگذارتری به صحنه می دهد، اما متاسفانه این فیلم با تمام دستاوردهایش در کارگردانی و اجرا تماشاگر را به دوباره دیدن فیلم ترغیب نمی کند.