سینماسینما، ایلیا محمدی نیا:

دومستند در جشنواره هیاهوی بسیار برای هیچ

وقتی مستند “بانو قدس ایران” به عنوان یکی از دو نماینده!!!سینمایی مستنددر جشنواره فیلم فجر روی پرده رفت. آن را به حساب اموری گذاشتیم که باید باشد و در این ۳۶ دوره برگزاری جشنواره هم بود.همه هم پذیرفتیم که باشد و گویا گریزی از آن نبوده و نیست. اما نمایش مستند “زنانی با گوشواره های باروتی”رانمی دانم کجای دلم بگذارم.اگر اولی مصالحه کافی برای تولید مستندپرتره ای درخور نام همسر امام را نداشت.اگر تراولینگ های مکرر باعث سرسام مخاطب می شد.اگر پژوهش خوبی پیرامون شخصیت اصلی مستند نشده بود لااقل فیلم کارگردانی مسلطی داشت. فیلم زنانی با گوشواره های باروتی هیچ کدام را نداشت.مضمون فیلم هیچ قرابتی با نام فیلم ندارد.مشخص نمی شود فیلم مشخصادرباره چیست.درباره نور خبرنگار نیروهای مردمی عراق یا درباره همسران و بچه های داعشی و یا همه انهاوالبته هیچ کدامشان؟ درباره این مستند و فیلم بانوقدس ایران به حتم در هنگامه اکران مفصل خواهم نوشت.

“کارکثیف” داستانی که شکل نمی گیرد
برای کارگردانی که چند فیلم در خور توجه همچون خرس و رسم عاشق کشی که این آخری به گمان من خشن ترین سکانس سینمایی تاریخ سینمای کشور را در خود دارد.کارکثیف. اثری ناامید کننده است.فیلم طولانی معصومی با زمان بالای دوساعت از روایت داستان خود عاجز است .مخاطب تا انتهای فیلم درک نمی کند قصه اصلی درباره چیست و چرا این هجم از آدم های اضافی در فیلم حضور دارند.درباره کارکثیف و تمام کاستی های آن بسیار می توان نوشت که بماند به وقتش. کاش فرصتی شود که فیلم توقیفی خرس روانه اکران شودتا مخاطب پیگیر سینما خسرو معصومی را از دست رفته به حساب نیاورد.