سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا

 «بیرو» با نگاهی به کارتون «فوتبالیست ها» 

ژانر یا گونه ورزشی در سینمای ایران کمتر از طرف کارگردانان و مخاطبان مورد توجه بوده به همین جهت در میان تمامی گونه های سینمایی شاید بتوان این ژانر را کم بضاعت ترین آن، هم از منظر میزان تولید هم کیفیت آثار تولیدی دانست.
بیرو بعد فیلم «تختی» ساخته بهرام توکلی دومین فیلم ورزشی است که مشخصا به زندگی یک ورزشکار شناخته شده پرداخته است.
بیرو را اگر بخواهیم برمبنای فیلمنامه ای معمول ببینیم باید
گفت که با فیلمنامه ای مشوش مواجه هستیم که چندین و چند داستانک کوتاه ناتمام دارد که فراوانی همین داستانک ها بار داستان تک خطی فیلم را به دوش می کشند که هم ضربآهنگ فیلم حفظ شود و هم مخاطب خسته از آدم های کاریکاتور گونه و بی شناسنامه اش نشود که می آیند و می روند بدون آنکه بدانیم که هستند و چرا هستند.
بیرو فیلمی است که تنها مخاطب عادی خود را با خود همراه می سازد. که این البته گویی غایت خواسته کارگردان نیز هست که برای جذب مخاطب, فیلم نگاهی تمام قد به کارتون فوتبالیست ها داشته است. اما شایسته حضور در میان بیست و دو فیلم جشنواره ملی فجر نبود اما به هر حال امکانش را یافت. یا فیلم بهتری نبود که انتخاب نشد و یا اینکه بود و کس یا کسانی دوست نداشتند که باشد تا بیرو امکان حضور یابد. به همین سادگی.

اتفاق خوب کارگردانی «مرد بازنده» برای مهدویان

“مرد بازنده” در حوزه کارگردانی برای محمد حسین مهدویان گامی به جلو در کارنامه کاری این سینماگر پرکار جشنواره فجر در سالهای اخیر محسوب می شود.
فیلمنامه جذاب و غیر قابل پیش بینی و پر ازجزییات است. فیلمنامه «مرد بازنده» می توانست چشم اسفندیار مهدویان در کارگردانی باشد که البته تبدیل به امکان خوب فیلم شد.
در سالهای اخیر ساخت فیلم و سریال های مختلف پیرامون فساد در میان طبقه نوظهور آقازاده ها رواج بسیاری یافت اما مضمون تکرار شونده فیلم باعث نشده تا مخاطب در مقاطع مختلف فیلم لذت یک اثر معمایی را نچشد خاصه آنکه پایان فیلم فرسنگ ها با نتیجه گیری مخاطب فاصله دارد.