جشنواره جهانی فیلم فجر در دوره سی و چهارم خود یک تفاوت بزرگ با بقیه ادوار برگزاری آن داشت. اینکه بالاخره مسئولان و برگزار‌کنندگان جشنواره در کشور با گرته برداری از مدل‌های موفق بین‌المللی سعی داشتند جشنواره‌ای را برگزار کنند که هم وجه ملی و میهنی خود را حفظ کند هم نسبت به نمونه‌های مشابه در سطح اول سینمای جهان چیزی کم نداشته باشد.
حتی می‌توان جشنواره جهانی فیلم فجر را یک نمونه موفق برای جشنواره‌های داخلی به خصوص بخش ملی فیلم فجر که در بهمن ماه برگزار می‌شود دانست. جدا کردن برگزاری جشنواره فیلم فجر به دو بخش ملی و بین‌المللی حسن بزرگش این بود که به همه ما گوشزد کرد برگزاری یک جشنواره فارغ از نمایش فیلم باید فواید و دستاوردهایی داشته باشد که حتی از لحاظ آمار عملکرد مدیران و دبیران جشنواره‌ها یک تعریف تازه به حساب می‌آید.
جشنواره ملی فجر هم باید از این فضای پیش نمایش فیلم‌ها قبل از اکران عمومی و ایجاد کارناوال نمایش فیلم خارج شود و تبدیل به یک جشن سینمایی با قابلیت سنجش عملکرد یکساله فیلم‌های به نمایش درآمده باشد تا فارغ از هر گونه هیجان و شتابزدگی در نحوه ارائه فیلم‌ها و اهدای جوایز یک جشن ملی برای سینمای ایران برگزار کنیم. چاره اکران برخی آثار به نمایش در نیامده هم برگزاری هفته فیلم است که می‌تواند فرصت خوبی برای ارائه آثار خلاقه و ایده‌های تازه باشد.
سینمای ایران با برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر نه تنها با انتخاب واژه «جهانی» به جای «بین‌المللی» خوش سلیقگی کرد و واج آرایی جیم را تشکیل داد و نشان داد نظم و دقت در برگزاری یک جشنواره سینمایی اصلا کار سختی نیست بلکه با ارائه بهترین اتفاقات از جمله کلاس‌ها و ورک‌شاپ‌های دارالفنون سطح علمی سینمای ایران را ارتقا داد تا در یادمان بماند می‌شود کار جدی و درست را در وقتش انجام داد.