پس از انتشار برنامه خط فرضی با موضوع بررسی حقوقی دخالت مجلس در ماجرای اکران پیرپسر، امیر اثباتی فعال صنفی و رییس انجمن طراحان فیلم طی نامه‌ای سرگشاده به رییس هیات مدیره‌ی خانه سینما خواستار پیگیری این نهاد صنفی برای الغای پروانه‌های ساخت و نمایش شد.

سپس مسعود امینی تیرانی، فعال صنفی، مدیر فیلمبرداری و عضو سابق هیات مدیره‌ی خانه سینما، پاسخئ سرگشاده به اثباتی نوشت و مطالبه‌ی مطرح شده را حداقلی دانسته است.

امیر اثباتی در واکنش به نامه امینی تیرانی، یادداشتی را در اختیار سینماسینما قرار داده است.

به گزارش سینماسینما، در یادداشت اثباتی آمده است:

«آقای امینیِ تیرانیِ عزیز،

ممنون از متنی که پس از انتشار نامۀ سرگشادۀ من نوشتید و منتشر کردید. منتظر پاسخ آقای عسگرپور از خانه سینما بودم و حتی امیدوار بودم شاید آقای فریدزاده، رئیس سازمان سینمایی، که در جریان این درخواستِ مستقیم از وزیر ارشاد بود و ظاهراً مخالفتی نداشت، مطلبی می‌گفت یا متنی منتشر می‌کرد که قدری تکلیف این وضعیت را روشن کند، اما تا امروز که خبری نشده است. به نظر می‌رسد ریشۀ مشکلات ما از جمله مسئله‌ای که مطرح کردم و شما نقدش کردید و معتقدید از «منظر اشتباهی» به آن پرداخته‌ام، از همین سکوت‌ها ناشی می‌شود.

ابتدا این نکته را روشن کنم که من و شما و ظاهراً خانه سینما (مستند به لایحه‌ای که سال‌ها قبل پیشنهاد داد و همچنان از سایت خانه سینما حذف نشده) با هم اشتراک نظر داریم که «…همه حق دارند…هر فیلمی می‌خواهند بسازند…» (نقل از نامۀ اخیر من). احتمالاً تفاوت در همان منظر یا زاویۀ نگاه به مسئله است.

می‌شود مطالبه‌ای _در این‌جا، حق فیلم‌ساختن بدونِ کسب اجازه از هیچ شخص یا نهادی- را مطرح کرد ولی به جای اقداماتِ مؤثر و شفاف، سیاست «صبر و انتظار»! را در پیش گرفت و سال‌ها گرفتار روزمرگی یا مذاکراتِ پشتِ درهای بسته شد و تن به مناسباتِ ناحق و مقررات غیرقانونی و خلافِ آزادیِ بیان داد. متأسفانه عملکردِ خانه سینما تا کنون از نظر من مصداق این نحوۀ برخورد بوده است.

می‌شود مانند شما بر اساسِ نوعی از شیوۀ تولیدِ فیلم که با واژۀ «زیرزمینی» مشخص می‌شوند، صرفاً این نوع از تولید را مستقل وجسور و به‌روز و… دانست و بی‌اعتنا به واقعیتِ موجود و محدودیت‌ها و تنگناها، در جهانی موازی فیلم‌هایی ساخت که طبعاً بعضی‌ و نه همه‌شان بسیار ارزشمندند. از نظر شما بقیۀ فیلمسازانْ اساساً حتی اگر شرط مجوز حذف شود، جرأت «کاری خارج از جریان» [؟] ندارند. اجازه بدهید با این قاطعیت، به فرضیه‌تان شمولِ عام ندهیم. لازم نیست نام ببرم از فیلمسازانی که سال‌هاست قربانی این شرایط هستند ولی نگاه‌شان به فیلمسازی پیروی از مدلی خاص از تولید فیلم را برنمی‌تابد و اصولاً قائل به آن شیوۀ تولید نیستند. راهکارِ «فیلم ساختنِ در خفا و یواشکی» را نه بلد هستند، نه دوست دارند و نه راه‌حلی اساسی می‌دانند. یکی دو روز پیش خبر حمله به لوکیشن یکی از این فیلم‌های زیرزمینی منتشر شد. البته انتظار می‌رود خانه سینما از «حقِ» فیلمسازی هم که به این شیوۀ «زیرزمینی» کار می‌کرده دفاع کند.

و می‌شود در برابر وضع موجود تسلیم نشد و علاوه بر تأییدِ و مطالبۀ حقِ هر فیلمسازی برای تولید اثرش در آزادیِ کامل، از زاویۀ «مطالبه‌گریِ صنفی» تلاش کرد برای حذفِ موانع و دست‌اندازهای شبه‌قانونی و مقرراتِ ناموجه، و درعین‌حال بهانه را از دستِ فیلمسازان و تهیه‌کنندگانِ محافظه‌کار و «نظارت‌طلب»!!! گرفت.

اتفاقاً آخرین بندِ متنِ شما و انتظارتان از خانه سینما تکرار همان حرفی است که من هم زده‌ام و در لایحۀ پیشنهادیِ سازمان نظام سینماییِ خانه سینما -که یک مطالبۀ صنفی است- تصریح شده: «از تاریخ تصویبِ این قانون، تولید، ساخت، نشر و نمایشِ آثار سینمایی نیاز به دریافت مجوز ندارند.»

احتمالاً نادرستیِ منظرِ من را در این مطالبه‌گری، با اشاره به ناموفق بودنِ تلاش‌هایتان، زمانی که عضو هیأت مدیره خانه سینما بودید، پیگیریِ این مسئله از طریق نهاد صنفی می‌دانید. این اما بحث مفصل دیگری است که امیدوارم میان من و شما و فیلمسازان و فعالان صنفی ادامه پیدا کند. برای تغییراتِ بنیادی و اساسی، من جز حرکت در مسیرِ دشوار و زمان‌برِ «صنفی» و از طریقِ «نهاد‌ مدنی» -با همۀ امکانات و ظرفیت‌هایی که بالقوه دارد- راه دیگری نمی‌شناسم و معتقدم اگر این مسیرْ چندان نتیجه‌بخش نیست، بیشترین قصور و تقصیر از خود ماست؛ همۀ آحاد صنفی و به‌ویژه مدیران و فعالان صنف در سطوح مختلف، که مسئولیت می‌پذیریم اما با توجیهاتِ گواناگون از زیر بارِ آن شانه خالی می‌کنیم.

بله، وظیفۀ خانه سینما «ایستادن» در یک سَمت نیست، «حرکتِ» جدی برای تغییر به نفع همۀ سینماگران است.»