سینماسینما، نوید جعفری
تلخ‌ترین واقعه در زندگی بازیگران مطرح و چهره‌ای که در دوره‌ای مورد توجه مخاطبان و کارگردانان بوده‌اند و بازی‌های درخشانی را ارائه داده‌اند، فراموشی است.
فراموشی برای بازیگران که بخشی از زندگی‌شان در دیده شدن و تشویق مخاطبان خلاصه شده است، در حکم مرگی ذهنی و روحی است.
می‌گویند آدمها دوبار می‌میرند؛ یک بار بصورت واقعی و پیش از آن، وقتی فراموش می‌شوند.
فریماه فرجامی ستاره‌ای که در پس از انقلاب به اوج رسید یکی از آن هنرمندان است که خبر بیماری و این روزها به کما رفتنش و نهایت شب قبل درگذشتش دل هر علاقه‌مند سینمایی را به درد می‌آورد.
فریماه فرجامی چهره زیبای زنان پس از انقلاب در سینما بود، سینمایی که ستاره‌هایش به واسطه تحولات جامعه خاموش و خانه‌نشین شدند و در همان دوران او در کنار سوسن تسلیمی و چند چهره محدود با حضور درخشانش به بخشی از خاطره جمعی سینما بدل شد.
از ۱۳۵۵ وارد تئاتر شد و دو سال پس از انقلاب سینما را ادامه داد و در دهه ۸۰ به یکباره رفت تا حضور کوتاهش در لامینور که به زحمت شناخته می‌شد و شرایط جسمی و روحی‌اش اجازه نداد نقش بیشتری داشته داشته باشد.
بازی‌های درخشانی در آثار کیمیایی همانند «خط قرمز»، «سرب» و «تیغ و ابریشم» به جا گذاشت، در فیلم «مادر» علی حاتمی حضوری درخشان و خاطره انگیز داشت در «اجاره نشین‌ها»ی مهرجویی حاضر شد و شاه نقشش را در «پرده آخر» ساخته واروژ کریم مسیحی و «نرگس» رخشان بنی‌اعتماد ایفا کرد (که کاش اسم فیلم هم به نام شخصیت او آفاق نام گرفته بود) اما به یکباره از عالم سینما فاصله گرفت و دور و دورتر شد در مقطعی کاملا فراموش شد و با یک مصاحبه در برنامه هفت باز به یاد آورده شد و دوباره در تاریکی فرو رفت.
فریماه فرجامی در اوج بلوغ حرفه‌ای‌اش و زمانی که مرکز توجه بود به آهستگی محو شد که اگر مانده بود در این سال‌ها می‌توانست لحظات ماندگار بسیاری خلق کند و بی‌تردید کارنامه هنری‌اش پربارتر از این بود اما چهره بی‌رحم سینما اینجا خودش را ثابت کرد و نشان داد چقدر آدمها ساده و زود فراموش می‌شوند مثل بسیاری از هنرمندانی که دیگر کسی یادش نیست آخرین بار در کدام تصویر زندگی کرده‌اند.
سکانس راه رفتنش در افق در «پاییز بلند»، تراشیده شدن موهایش در «سرب»، نگاه غمزده و اشکبارش هنگام دیکته گفتن به برادرش در فیلم «مادر»، آن نگاه سرد رنج دیده آفاق و مرگ تراژیکش در «نرگس»، ویرانی‌اش در «پرده آخر» تصاویر ماندگار حضور اوست که در خاطره سینما باقی خواهد ماند همانگونه که در همه این سال‌ها در یاد مانده بود. خبر رفتنش افسوس را صد چندان می‌کند. خبر رفتنش باز توجه را به او بازگردانده هرچند دیر، خیلی دیر…
۱۰ تیر ۱۴۰۲