سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا
“امروز سرانه فضای سبز ۱۱ متر، فضای آموزشی ۵متر، فضای ورزشی یک متر است اما فضای فرهنگی ما سانتی‌متری است. عملاً در فضای فرهنگی ما صحبت از سانتی‌متر داریم نه متر؛ بیش از هزار شهر ما سینما ندارد.”
آنچه خواندید نه از زبان دشمنان قسم خورده انقلاب و ایران که از زبان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی جاری شده است. اگر سینما را به عنوان یکی از شاخص های رشد فرهنگی در یک جامعه در نظر بگیریم اعداد و ارقام ذکر شده بهت آور است.
حال نگاه کنید کلان شهر تهران با وجود بیش از ۱۳ میلیون نفر جمعیت و داشتن ۴۴ شهر و شهرستان در اطراف خود، ۲۰۷ سالن دارد. بر این اساس نسبت جمعیت به سینما ۱۷۲ هزار و سیصد و هفت است. به تعبیری دیگر بر اساس پراکندگی سینماها در سطح استان، تهران ۴۴ شهر دارد و از این تعداد تنها ۱۱ شهر دارای سالن سینمایی هستند و ۳۳ شهر از استان تهران فاقد امکاناتی برای نمایش فیلم‌اند. این یعنی اینکه کلان شهر تهران که یکی از مهم ترین پایتخت های جهان اسلام و خاورمیانه است در بهترین حالت از کمبود سالن های سینما رنج می برد. حال فکر کنید وضعیت در استان هایی همچون سیستان و بلوچستان، کرمان، کهکیلویه و بویر احمد و … چگونه است.
بر اساس آماری که سازمان سینمایی از وضعیت سالن‌ها سینمایی در کشور و همچنین به تفکیک در استان‌ها منتشر کرده، در پایان سال ۱۳۹۷ تعداد ۲۳۱ سینما، ۸۳ مجتمع، ۹ سالن و ۱۸ فرهنگسرا در کشور وظیفه نمایش فیلم‌ها را با فراهم آوردن ۵۹۶ سالن و ۱۵۷۷۰۷ صندلی برعهده داشته‌اند.
به قول سهراب سپهری
ما هیچ مانگاه