سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی:
‏واژه اعتراف درجامعه امروزما گمشده است.چراکه مردمان دیروز ،امروز و فردای سرزمین ما این واژه را تابو و خط قرمزشان درهمه مسایل پیرامونشان می دانند.
‏شخصیتهای تاثیر گذارجامعه‌ نیز بشعنوان جعبه سیاه درگاوصندوق هزارتوی ذهنی خود حبس کرده اند.تاشاید وقتی دیگر مقداری از آن توام باشایعه افشا شود.مردم هم اعترافات را می شنوند، هیچ واکنشی نشان نمی دهند.
‏مثالی بزنم.درعرصه هنر علی الخصوص سینما.سینماگران این دیاربه جزافراد انگشت شمار٬ اکثرااز مطالعه عمیق در زمینه ها خودداری می نماید.خودشان راپیامبر زمانه تصور کرده واندیشه های نابشان راباساختن فیلمهای فاخربه خورد خلق الله می نمایند. سرانجام راه رسیدن به بهشت خداوند رابشارت می دهند.
درآخر باوجدان آسوده در دوران فراموشی جسم و روح ؛حسب فرموده برایشان نکو داشت میگیرند. ‏
سینماگر امروز ما تحمل دیدن فیلم وخواندن کتاب دیگران را ندارد. موقعی فیلم می بیند که استارت کار جدیدش را زده باشد، بارها بارها فقط یک فیلم رامی بیند وهمه ی صحنه هایش را بخاطر می سپارد وفقط اسامی و مکان ها را جابجا می نماید.آقای محترم اعتراف کن که زبان سینما را نمیشناسی وبهتراست خودت را باز نشسته نمایی!جایت را به یک استعداد جدید بده!
‏آقا اعتراف کن اهل مطالعه نیستی!کپی بردار اندیشه های دیگران هستی؟! سینماصد واندی سال که اختراع شده لطفا شمادوباره اختراع نکن اگر اینکاره هستی حراف نباش. مثل درخت میوه پربار باش ٬ تواضع نشان بده واجازه بده فیلمی که ساخته ای راهش را پیداکند.خودت را سنجاق فیلمت نکن.
‏درجشنواره امسال ازمیان بیش از هفتادفیلم ،بیست ودو فیلم انتخاب شد ودوفیلم مستند وچهارفیلم کوتاه ویک انیمیشن!بیش ازنیمی ازفیلم ها قصه فیلم کوتاه بودند.درپایان میتوان فیلم های ؛ بمب یک عاشقانه ساخته پیمان معادی سوتفاهم محمدرضا معتمدی و تنگه ابوقریب بهرام توکلی قابل اعتنا هستند.