سینماسینما، همایون امامی

گاه خبرها خبرند. می خوانیشان، یا می شنوی یا می بین‌شان. به راحتی و می فهمی که پیغامی، پسغامی، درخواستی، نقدی، اعتراضی. ناسزایی، ابراز علاقه ای یا هر چیزی دیگرند. ولی برخی نه، خبرند، فقط یک خبر. ظاهراً فقط یک خبر خشک و خالی. حالا یا شنیداری یا نوشتاری، یا تصویری، اگر چه از جنس صدا، یا کلمه یا تصویرند، ولی بیش از هر چیز به پتک شبیهند. پتکی که فرود می آید و مغز تو را پریشان می کند. به هم‌ات می ریزد. و مدتی گیج و ویج دور خودت می گردی تا خودت را پیدا کنی. اول باور نمی کنی، نمی خواهی باور کنی:

حالا …. شاید …. از کجا معلوم ….
ولی قاطعیت کلام پیغام گذار یا صراحت متن خبر، راه بر هر مفری می بندد. تو می مانی و ذهن پریشان پتک خورده ات و خودی که گم شده است. گمش کرده ای و …. خبر اسعد نقشبندی از این جنس خبر بود.
صبحها که از خواب بلند می شوم بنا به رفتاری که عادت شده است، گشتی می زنم در تلگرام و واتسپ. خبری پیغامی، درخواستی و بعد صرف صبحانه است و پس از آن گشتی در فیس بوک و بعد شروع فعالیت ها و گرفتاری های روزانه. در واتسپ اولین نام اسعد نقشبندی بود که پبامی فرستاده بود. دوست نازنین دیرینم. عکاس نام آشنای مستندهای تلویزیونی و دوست مهربان ام. بی خیال ضربه ای روی نامش زدم. صفحه اش باز شد و پیامش مقابل چشمانم قرار گرفت و درست در همین لحظه بود که پتک فرود آمد و من فرو ریختم. اسعد نوشته بود:
«همایون جان طیاب پر کشید و رفت و ما را گذاشت و رفت»
پتک کار خودش را کرده بود. اگر چه از بیماری صعب العلاجش خبر داشتم.اگر چه نگرانی مدتی بود بر جانمان چنگ انداخته بود، ولی پتک، پتک است و کاری به این حرف و حدیث ها ندارد.
به آخرین دیدارمان فکر کردم. شب بزرگداشتش در جشنواره سینما حقیقت پارسال و صحبت های کوتاهی که آن شب به اسم معرفی ولی قلباً با حس و به نیت ادای دین به او ایراد کرده بودم. بعد هم که در پایان مراسم، هادی آفریده بود که به عنوان مسؤل برگزاری آیین بزرگداشت پیش آمده بود و به هر کداممان چند بروشور از مراسم آن شب داده بود و تشکری و خداحافظی.
که آقای طیاب درآمده بود:
شنبه دارم می رم وین. پنجشنبه می تونی بیایی ببینمت؟
با اشتیاق پاسخ دادم حتماً، حتماً با اسعد می آییم.
و بعد رفت.راننده اسنپ پایین منتظرش بود.
چهارشنبه تماس گرفت و قرار پنجشنبه را لغو کرد گویا از خرم آباد برایش مهمان رسیده بود. همان ها که قرار بود موضوع فیلم در دست ساختش باشند. و … رفت. با این امید که این بار اقامتش در وین طول نمی کشد و برای سر و سامان دادن به فیلم جدیدش زود برخواهد گشت. کسی چه می دانست «زود» یک معنای پنهان هم دارد: دیدار به قیامت!
به خبرنگاری که تماس گرفته بود گفتم اسم این روزها را باید گذاشت روزهای خسران. هنوز یک ماه نشده است که خسرو سینایی رفته. حالا هم منوچهر طیاب. چه خسرانی از این بیشتر؟ دو تن از بنیانگذاران سینمای مستند ما رفتند. با خود فکر می کنم حالا تا پاییز وقت بود. ابن برگ‌ریزان زودهنگام در این تابستان شوم چه معنایی داشت؟ آه لعنتی. تابستان لعنتی، چه شوم، چه وحشت انگیز!

عکس خاطره آن شب را در خود قاب کرده. آخرین دیدار با بزرگان سینمای مستندمان که جای خالیشان پریشانت می کند.

منبع: صفحه فیس بوک همایون امامی