سینماسینما، حمید باباوند

فوتبال و سینما در ایران بخشی از نامعادلات صنعتی هستند. صنایع ما با برق یارانه‌ای و انواع محدودیت و عوارض سرسام‌آور واردات تلاش می‌کنند تا خود را سرپا و توانمند نشان دهند و البته هر روز هم داعیه دریافت کمک و حمایت دارند.

بازیگران فوتبال و سینما در مثلث نامعادله «هزینه تولید، درآمدزایی، دریافت کمک از بودجه‌های عمومی کشور» هر روز اعداد بیشتری را مطالبه می‌کنند. کم نیستند فیلم‌هایی که بازیگر یا بازیگران اصلی آن چند برابر میزان فروش دستمزد دریافت می‌کنند. مانند فوتبالی که مهم‌ترین باشگاه‌هایش با انواع بازی‌ها نمی‌توانند مجوز حرفه‌ای بگیرند اما بازیکنانشان هم‌اندازه برخی بازیکنان در باشگاه‌های اروپایی دستمزد می‌گیرند.

این روزها فیلم «فسیل» توانسته رکوردهای فروش را جا به جا کند و به اعداد شگفت‌آوری برسد. فارغ از محتوای فیلم و ارزش‌گذاری و نگاه اخلاقی و ایدئولوژیک، موفقیت آن با این اعداد جادویی احتمالاً نامعادله سینمای ما را بیش از پیش برهم می‌زند. از منظر من بهترین اتفاق می‌توانست این باشد که بازیگران نه چندان گران‌قیمت این فیلم از این به بعد به جدول بالاترین دستمزدها بروند و تمام. اما به گمانم نتیجه‌اش آن خواهد بود که از این به بعد چهره‌های سینمای ایران دستمزد خود را توی جدول بگذارند و مطابق با بالاترین فروش و درآمد در سینمای ایران، دستمزدهای چند برابر گذشته طلب کنند. البته احتمالاً باز هم نهادهایی خواهند بود که به خواسته‌ی آنها تن دهند. همان‌طور که در عالم فوتبال این اتفاق افتاده است. فوتبالیست‌ها با شروع هر لیگ دستمزد خود را مطابق با تغییر آخرین قیمت‌های تورم بالا می‌برند. فروش «فسیل» مثل شروع لیگ جدید است.