سینماسینما، حمید عبدالحسینی*

برای هر بازیگری نقش پروانه در ملاقات خصوصی چالش برانگیز است؛ حجم درگیری های عاطفی و حسی بخصوص در نیمه اول فیلم که در بخش دوم جای خود را به تردید و قرارگرفتن زیر بار فشارها و مصائب می دهد؛ نیاز به یک تغییر و شیفت جانانه میان این دو موقعیت را دارد که کار را برای بازیگر سخت و پیچیده می کند و پریناز ایزدیار با بهره گیری از تجربیات پیشین موفق می شود این گذار را به خوبی اجرا کند.

اجرایی که به شدت مرهون درک و شناخت درست بازیگر از نقش، جهان فیلم و بده بستان های متناسب با پارتنرها بخصوص هوتن شکیباست. اندازه‌ی بازی ایزدیار در لحظات عاشقانه عمیق است اما غلیظ نیست و حتی در موقعیتهای سخت و جانکاه نیمه دوم فیلم نیز حدی را نگه می دارد تا به ورطه‌ی سانتی‌مانتال نیفتد با اینکه در جای جای فیلم حضور دارد اما با حفظ راکورد به نوعی انسجام می رسد که تازگی نقش را حتی پس از ۱۲۰ دقیقه، در انتهای فیلم نیز حفظ کند.

برای پریناز ایزدیار انتخاب این نقش که می توانسته حداقل از حیث ظاهریادآور سایر نقشهای گذشته اش باشد با خطر پذیری همراه بود؛ اما او درخلق کاراکتری که درعین شباهت، تفاوتهای برجسته ای نیز داشته به توفیق قابل توجهی دست یافته است.

*نویسنده و کارگردان