سینماسینما، سینا اخباری 

«دسته دختران» قصد دارد در ادامه ویلایی ها گوشه ای از نقش زنان در جنگ را به تصویر بکشد اما این بار نه در پشت جبهه، بلکه شاید جایی فراتر از خط مقدم. در ویلایی ها خبری از انفجار و تیر و ترکش نبود و فیلمساز تمام تمرکز را روی روابط انسانی و عاطفی بین شخصیت ها گذاشته بود و حاصل کار هم موفق از آب درآمده بود. اما دسته دختران دومین فیلم بلند منیر قیدی، درست برعکس ویلایی ها تمام توان و تمرکز خود را بر عناصر فنی تولید گذاشته است. یعنی درست همان عناصری که قابل قبول و یا حتی درخشان از آب درآمده است و درواقع از قصه و فیلمنامه و پرداخت جزئیات خبر چندانی نیست.  

دسته دختران روایت چند زن است که در روزهای نخست جنگ و در آستانه‌ی سقوط خرمشهر در قالب دسته ای کوچک هم‌پیمان شده اند. اما مشخص نیست با چه هدفی دور هم جمع شده اند. نقطه آشنایی شان کجاست؟ اشتراک شان در چیست؟ فقط در دالانی از بمب باران و انفجار به دنبال هم می روند و بازهم به درستی معلوم نیست که قرار است چه کار کنند. چندین بار در ابتدای فیلم تاکید بر آموزش دیدگی‌شان می شود و در ادامه چیزی از مهارت و آموزش‌دیدگی در رفتار و عملکردشان نمی بینیم. نه از قصه خبری هست و نه حتی از بازی و دیالوگ، هیچ‌کدام از شخصیت ها جز شخصیت سیمین  با بازی فرشته حسینی (که کاراکتری کمتر دیده شده را به نمایش می گذارد و بازی قابل قبولی را هم ارائه می دهد) باور پذیر نیستند و بازی ها و لهجه ها در سطح انتظار نیستند و از همین روست که شاید دسته دختران تنها به مدد جلوه های ویژه سنگین و قوی و سایر عناصر فنی، تصویری عریان و رقت انگیز از خشونت جنگ ترسیم می کند. 

اما آن چیزی که در این بین موفق ظاهر می شود موسیقی فیلم است. ستار اورکی که دومین همکاری خود با منیر قیدی پس از ویلایی ها را تجربه می کند، جغرافیا و اقلیم فیلم را به خوبی می‌شناسد و درک کاملی از فضای جنگ و شرایط حاکم بر آن دارد، نکاتی که باعث می شود مثل همیشه موسیقی اثر گذاری را از او بشنویم. 

موسیقی دسته دختران هر آنچه فیلم ندارد را دارد، قصه دارد، بار دراماتیک دارد، لحن و روایتگری دارد و هر چند شاید در رده موسیقی هایی متکی بر ملودی نباشد اما بخودی خود یک موسیقی سرپاست و از ریتم و تمپو گرفته تا رنگ آمیزی سازی متناسب با موضوع، هر آنچه لازم است، در خود دارد. آهنگساز برای تمام لایه هایی که فیلم و شاید ایده‌ی فیلم طلب می‌کرده و حتی فیلمساز از آن غافل شده، موسیقی ساخته است، مجموعه ای از تم ها و فضاسازی های متنوع و اثر گذار که با وجود تکثر در سکانس های مختلف، یک نخ کلی دارند و آن‌هم همذات پنداری لحظه به لحظه آهنگساز با اتفاقات فیلم است.

فضای صوتی و آمبیانس صحنه مملو از صدای انفجار و فریاد است و موسیقی کار سختی برای شنیده شدن و تاثیر گذاشتن دارد، اما این اتفاق به خوبی در دسته دختران افتاده است و اغراق نیست اگر بگوییم به نوعی ستار اورکی و موسیقی اش، وظیفه جبران نقایص و فقدان بسیاری از ظرافت ها و جزئیات غیر فنی فیلم را به دوش می کشد و نمی گذارد که دسته دختران فیلم ضعیف تری به نظر برسد.