سینماسینما، محدثه واعظی‌پور
«علفزار» یک شروع خوب و غافلگیرکننده دارد، به انتظاری که برای بیننده به وجود می‌آورد، پاسخی در خور می‌دهد و در نهایت جمله پایانی که در ابتدای تیتراژ آخر ثبت می‌شود، همانی است که باید، تا فیلم از بند ممیزی احتمالی رها شود. کاظم دانشی در نخستین فیلمش که موضوع ملتهب و جذابی دارد، نشان می‌دهد روایتگری می‌داند و هنرش، تنها کشف یک موضوع جنجالی نبوده است. توجه به مسائل زنان که این روزها بیش از گذشته، مد شده، می‌توانست تنها برگ برنده «علفزار» باشد، اما فیلم قصه‌اش را درست تعریف می‌کند، تعلیق و پیچیدگی دارد و قربانی جریان‌های مورد پسند روز نمی‌شود. «علفزار» بر خلاف فیلم «ابلق» (نرگس آبیار) که در سکانس دورهمی زنان محله، به دام شعارزدگی و بیانیه صادر کردن درباره حقوق زنان می‌افتاد، سقوط نمی‌کند.
قهرمان فیلم امیرحسین (پژمان جمشیدی) که طبق قواعد ژانر یک مشکل شخصی هم دارد، با سماجت و یک تنه علیه فساد سازمان‌دهی شده می‌ایستد. او در نگاه اول، خصوصیات یک قهرمان دوست داشتنی را ندارد. تلخ و جدی به نظر می‌رسد و در سکانس بازبینی صحنه قتل کودک، خشک و نچسب است، اما به مرور به شخصیت محبوب و جذاب فیلم تبدیل می‌شود. قهرمانی که اجازه می‌دهد زن معتاد (صدف اسپهبدی) بدون طی کردن مراحل قانونی، برای فرزندش شناسنامه بگیرد.
در «علفزار» سه قصه با هم روایت می‌شوند. قصه‌هایی که ارتباطی با هم ندارند، اما پازل شخصیتی امیرحسین را کامل می‌کنند. بازپرسی که می‌تواند در پیگیری ماموریتی خطای شخصی داشته باشد (در پرونده قتل کودک)، در دو پرونده تجاوز در باغ و شناسنامه دختر خردسال، دو وجه دیگر از شخصیت خود (هوش و احساس مسئولیت) را نشان می‌دهد. فیلم در روایت این سه قصه، یکدستی و انسجام دارد و از نفس نمی‌افتد. گره‌ها، به موقع باز می‌شوند و فیلم به واسطه آنچه ممکن است رخ بدهد (راز شبنم (ستاره پسیانی) فاش شده و مهران (عرفان ناصری) ویران می‌شود) سرپا می‌ماند. تصویری که فیلمساز از برادرها (طبقه فرودست) نشان می‌دهد، هوشمندانه است. آنها ظاهرا مظلوم و قربانی هستند، اما خشونتی که علیه سارا (سارا بهرامی)، شبنم و الهام (ترلان پروانه) انجام داده‌اند، فراتر از التماس‌های مادر (مائده طهماسبی) و ظاهر مظلوم آنها خود را عیان می‌کند.
«علفزار» با نگاهی حرفه‌ای ساخته شده، استانداردهای یک فیلم خوب را دارد، پس شاید صحبت کردن از انتخاب بازیگرها و بازی‌های فیلم، توضیح واضحات باشد. اما از میان بازیگران، مهدی زمین‌پرداز پس از بازی در نقش‌هایی تکراری و غیرجذاب، در نقشی کوتاه در «علفزار» غافلگیرکننده است. نقش خوب نوشته شده زن معتاد، با بازی صدف اسپهبدی که استعدادی تازه کشف شده است، وجهی تازه از این جنس زنان و مشکلاتشان را برجسته کرده است.
«علفزار» در فضای تکراری سینمای ایران، در میان کمدی‌های مبتذل و فیلم‌های نفروش پرادعا، برای مخاطب ساخته شده است. اگر چه به او باج نمی‌دهد و به هر قیمتی نمی‌خواهد متفاوت باشد. «علفزار» برای طیفی از تماشاگران سینمای ایران که در بلبشوی تولید و اکران، دلسرد از تماشای فیلمی جذاب هستند، گزینه مناسبی است. فیلمی که اشتیاق برای تماشای اولین تجربه کارگردانی کاظم دانشی را در تماشاگرش به وجود می‌آورد.