سینماسینما، علی پاکزاد

دو نقش جدی در رابطه با حیات و ممات دیگری را دو زن بازی کردند که بسیار چالشی و عمیق بود. یکی در «به دنیا آمدن» و دیگری در «قسم».
نقش الهام کردا در «به دنیا آمدن »نقشی تحولگرا، زمخت، آسیب پذیر و شکننده است که بخوبی از ایفای آن برآمده است. بودن یا نبودن، مسئله این است اما نه بودن و نبودن یک زن یا مرد. نه بودن یا نبودن یک پدر و مادر. که بودن و نبودن یک جنین. که یک سقط در شرف وقوع.

تعامل یک زن با شوهر و خانواده و جامعه چگونه خواهد توانست سرنوشت آفرین باشد. وقتی تصمیم به نابودی یک جنین گرفته ای چگونه در یک دگردیسی دچار کاستی و نقصان اخلاقی و بشری می شوی، تردید می کنی، مبارز می شوی و تصمیم قاطع می گیری؟ اینها تماما بازی هایی است که الهام کردا از خود نشان می دهد تا باورپذیری داستان را فراتر از نقشش بنشاند و به ما یادآوری کند که همیشه نباید قربانی منافع شخصی بود و برای منافع شخصی، دیگری را قربانی کرد.
نقشی که به چالش مسئولیت پذیری و ایجاد تعامل در اختلاف و همزیستی مسالمت آمیز یک زوج شکل می دهد، تئوریزه اش می کند و به سندی در تاریخ و جامعه کنونی ما بدل می شود که ملاک خیر و شر و خوب و بد بودن ما و تصمیمات ما چیست؟
الهام کردا چالشی ترین نقش سال ۹۸ را بازی کرد. نقشی که یک سئوال را در هر زندگی مشترکی در پی دارد. آیا پری درست عمل کرد؟

اما در فیلمی دیگر مهناز افشار متفاوت ترین نقشش را در «قسم» بازی کرد. راضیه ای که شخصیت محوری در انتقام از یک مرد و خونخواهی خواهر کوچکترش را در یک اتوبوس و در طول سفر ایفا می کند. یک فیلم جاده ای گفت و گو محور با جملاتی گل درشت که هنرپیشه باید آنها را تعدیل کند و فیلم را از شعاری بودن و یک فرم تلویزیونی در قاب بندی نجات دهد. افشار ریسک تفاوت در رفتار و پرگویی در سفر را به جان می خرد تا قسم را به تنهایی نسق دهد و فیلم را یک تنه به پیش براند. کاستی های فیلمنامه و کارگردانی و فیلمبرداری موجب تلاش مضاعف افشار شده و برای همین بیشتر از همیشه می درخشد.
افشار فارغ از داستان فیلم و نقش محوری اش سعی کرده است که با قالب پذیری از روح و متن داستان به شمایلی کاریزماتیک مبدل شود که پیش از این کمتر در سینما با آن مواجه بوده ایم. شخصی سازی انتقام و توجیه کردن دیگران در طول یک فیلم قدرت خلاقه ای می خواهد و چالشی جدی در بازیگری است که افشار از پسش برآمده است. او توانسته است از استانداردهای روایت داستانی پیشی گرفته و نقشی سطحی را به نقشی چالش برانگیز مبدل کند. قسم بی افشار مانند شیر بی یال و اشکم می شد اگر زن دیگری نقش راضیه را بازی می کرد. افشار نشان داد که هنوز در اوج خلاقیت و هنرمندی است و ای کاش بتوانیم فیلمهای جدیدتری از او را در وطن شاهد باشیم.