سینماسینما، پگاه هوشنگی
فضایی آلوده، تاریک، بدون ذره‌ای از نور خورشید و روشنایی و بدون زمان و مکان دنیایی در مقابل شما قرار گرفته که بیشتر از آنکه آخر زمانی باشد عاری از حیات واقعی و احساس انسانی است، چیزی شبیه به ساعت صفر! همه چیز ایستا، کثیف و سیاه و مستعمره‌ای در کنترل انسان‌های برتر.
قسمت جدید از مجموعه فیلم‌های «بیگانگان» با این تصاویر شما را به دل یک سیاه چاله‌ی بی‌انتها و فاقد نور می‌برد. «بیگانه- رومولوس» تلاش دارد در رقابتی آشکار و پنهان با فیلم‌های متاخر خود به‌ویژه «بیگانه» ۱۹۷۹ ساخته ی ریدلی اسکات و «بیگانگان» ۱۹۸۶ ساخته ی جیمز کامرون بهترین نمونه ی خود را به تماشاگر عرضه کند.
فیده آلوارز کارگردان جوانی که با فیلم «نفس نکش» ۲۰۱۶ همه او را به یاد داریم دست به ماجراجویی بزرگی زده و در حالی که در زمان نمایش دو فیلم قبلی این مجموعه کودک خردسالی بیش نبوده اما اکنون با انرژی بیشتر و ایجاد فضاسازی های دلهره آور و شوکه کننده شما را تا انتهای فیلم میخکوب می‌کند.
راین و اندی که یک روبات انسان نما است به همراه دوستان خود به یک ایستگاه فضایی متروکه می‌روند تا تجهیزات با ارزش آن را بدزدند، اما بی‌خبر از اینکه قرار است با وحشتناک‌ترین تجربه‌ی زندگی‌شان مواجه شوند. رویارویی با بیگانگان (زنومورف با هیبتی عجیب و با سری شبیه به مخزن بنزین موتورسیکلت) تمام ماجرا نیست، بلکه ایستگاه فضایی متروک در حال حرکت به سمت کمربندی از شهاب سنگ است که تا ساعتی دیگر کاملا تکه تکه می‌شود.
این شمارش معکوس با تیزهوشی در لابه‌لای سکانس‌های فیلم مدام یادآوری می‌شود و صدای تیک تیک زمان هم در صدا و موسیقی فیلم ضرباهنگ و هیجان را به بالاترین درجه ی خود می‌رساند. البته یکی از نقدهای اساسی به این فیلم عدم حضور بصری بیگانگان و موجودات شیطانی است. به عکس نسخه‌های قبلی «بیگانگان» در نسخه ی رومولوس، مهاجمین بیشتر مخفی شده‌اند و در بزنگاه و لحظه‌ی مناسب ظاهر می‌شوند، که البته صداگذاری استادانه‌ی فیلم شما را همراه با شخصیت‌ها گیج، مستاصل و وحشت‌زده می‌کند.
انتخاب عنوان رومولوس برای نسخه آخر «بیگانه» هم جالب توجه است. رومولوس و برادر دوقلوی‌اش که بنیانگذاران شهر رم بودند و در خردسالی از شیر گرگ تغذیه می‌کنند. رومولوس بعدها برادرش را می‌کشد و سال‌ها بر شهر رم حکمرانی می‌کند. نشان این داستان اساطیری (لوگوی باشگاه فوتبال رم ایتالیا) در چند جای فیلم نمایش داده می‌شود و اما نقش پررنگی در خط داستانی فیلم ندارد.
«بیگانه- رومولوس» به مانند نسخه‌های قبلی خود از جلوه‌های ویژه بیشتری استفاده کرده است تا مخاطب را راضی نگه دارد، یکی از شاه فصل‌های فیلم زمانی است که راین و تایلر در محاصره‌ی زنومورف‌ها به دنبال راهی برای فرار هستند و کارگردان با استفاده‌ی هوشمندانه از نماهای اسلوموشن و به چالش کشیدن عنصر زمان و جاذبه چند دقیقه‌ای شما را میخکوب می‌کند. همانطور که اشاره کردیم قضاوت درباره‌ی بهترین نسخه از مجموعه‌ی «بیگانگان» با حضور بزرگانی چون ریدلی اسکات، جیمز کامرون و حتی دیوید فینچر کار دشواری نیست، اما بی‌شک «بیگانه- رومولوس» در آینده تمام معادلات و قضاوت‌ها را به هم خواهد زد.