سینماسینما، گلاره محمدی
«نگهبان شب» ادامه منطقی آثار میرکریمی است با دغدغه ای همیشگی که در مورد مسائل اجتماعی دارد، فیلمی که از خلال مشکلات و معضلات روزمره شهری، شخصیتی را بر می گزیند تا از زاویه دید او موضوعات ساده اما مهمی را بیان کند. رسول جوانی شهرستانی است که برای نگهبانی از برجی نیمه کاره در تهران استخدام می شود و در مدت حضورش در آن مکان تجربیات بسیاری را از سر می گذراند. فیلم تلاش می کند به عنوان ناظری بی طرف آنچه در جامعه رخ می دهد را به نمایش بگذارد و این مخاطب است که در نهایت تصمیم می گیرد چگونه در مورد روایتی که دیده قضاوت کند.
نمادها و نشانه های تصویری در فیلم کم نیستند و هر یک در لحظاتی بار دراماتیک اثر را بر دوش می کشند. برج نیمه کاره، خانه و مغازه دایی، خانه مدیر بانک هر یک در تقابل با هم و یا همنشینی در کنار یکدیگر تعریف می شوند و در انتقال مفاهیم مورد نظر فیلمساز به مخاطب ایفای نقش می کنند.
رسول (با بازی دلنشین و باورپذیر تورج الوند) در رویارویی با زندگی شهری و مناسباتی که با آن آشنا نیست، دایی (با بازی گرم و روانِ علی اکبر اصانلو) را می بیند و به عنوان فردی قابل اعتماد به او تکیه می کند. با پیشرفت داستان و گره افکنی هایی که به واسطه حضور شخصیت کلانی(محسن کیایی) ایجاد می شود، بیننده رسول را کاراکتری انتخابگر می یابد و این انتخاب فلسفه و هسته اصلی فیلم را تشکیل می دهد.
در این میان اما میرکریمی با نگاهی انسانی (و شاید خوشبین) سرنوشت شخصیت اصلی داستانش را آنگونه که از اعتقاداتش برمی آید و برابر اصول اخلاقی خود، رقم می زند. در طول فیلم روندی طی می شود که سیر تحول رسول را به نمایش می گذارد. او از شخصیتی ساده (و در لحظاتی ابله)، بی اعتماد به نفس و به نوعی معصوم در ابتدای فیلم به کاراکتری با جنم، مسئول و انتخابگر، در پایان متحول می شود و مخاطب روند این پختگی را در فراز و فرودهای داستان همراهی می کند.
«نگهبان شب» در کنار بازی های روان و قابل قبول (البته به جز بازی لاله مرزبان که کمی از بافت یکدست سایر بازیگران فیلم بیرون می زند و تا حدودی اغراق شده به نظر می رسد)، بخش زیادی از موفقیت خود را مرهون فضاسازی درست و هماهنگ با درونمایه داستان است و اینکه موسیقی خاصی برای فیلم نوشته نشده به شکلی استثنائی از نقاط قوت فیلم محسوب می شود.