سینماسینما، محدثه واعظی‌پور

اطلاق صفت «شریف» به یک فیلم، گویای ارزش‌های آن نیست، متر و معیار درستی برای سنجش یک اثر و داوری درباره امتیازهای آن هم نیست. اما دوستانی برای تعریف و تبیین ارزش‌ها و امتیازهای یک فیلم، گاهی از صفت شریف استفاده می‌کنند، این واژه می‌تواند در حوزه نقد فیلم، سو تفاهم ایجاد کند. گویی فیلم‌های دیگر شریف نیستند، یا بعضی شریف‌ترند. البته که می‌توان درباره نیت سازندگان یک فیلم صحبت کرد، قطعا آثاری که به مبتذل ترین سلایق و گرایش‌های جامعه پاسخ می‌دهند و شوربختانی را سرکیسه می‌کنند که در جهل، دست و پا می زنند، جدا از آنکه سطح پایین و بی ارزشند، برای فرهنگ جامعه خطرناکند و از این نظر می‌توان گفت سازندگانشان نیت خیر ندارند. «شماره ۱۷ سهیلا» از آن دست فیلم‌هایی است که به راحتی می‌توان درباره اش از صفت شریف استفاده کرد. فیلمی که به بخشی از جامعه می پردازد که یا دیده نمی‌شوند، یا درست به وضعیت آنها توجه نمی‌شود. بخشی از جامعه که انعکاس صدایشان را کمتر می‌توان در سینما دید. فیلمی که به سلامت از ورطه احساسات گرایی و اغراق در نمایش رنج و درد شخصیتش عبور می‌کند و به اثری تاثیرگذار تبدیل می‌شود. 

«شماره ۱۷ سهیلا» با محور قرار دادن شخصیت دختری در آستانه چهل سالگی، به دنیای دختران مجرد نزدیک می‌شود، بدون آنکه احساسات مخاطب را غلغلک بدهد یا از یکی از کاراکترها قربانی و از دیگران دیو بسازد، روایتگر روزهایی است که هر زنی در زندگی‌اش تجربه می کند و محصول ذات زنانه است. چیزی که مردان احتمالا درکی درباره آن ندارند. فیلم، اگر چه جزئیات جالبی مثل تلاش سهیلا برای زنده کردن روابط تمام شده دارد، اما بیهوده وقتش را صرف نمایش تنهایی حزن‌انگیز شخصیت نمی‌کند، به اندازه از او می‌گوید، به اندازه اطلاعات می‌دهد، به جا به اضطراب های زندگی یک زن که در آینده نزدیک احتمال مادر شدن را از دست می‌دهد، اشاره می کند. فصل مواجهه سهیلا با خواستگار مسن به خوبی احوال یک زن در شرایط سهیلا را نشان می دهد، زنی که می خواهد محترم باشد و حواسش به شخصیت طرف مقابل هم هست، اما نمی‌تواند با خودش درباره پذیرش مرد به تفاهم برسد.

ورود مسعود (مهرداد صدیقیان) به قصه، فیلم را گرم و جذاب‌تر می کند. تماشاگر انتظار دارد که سهیلا تسلیم جوانی و جذابیت‌های مسعود شود. اما پایانی که فیلمساز بر این رابطه درنظر می گیرد کاملا واقعی، تلخ و تکان دهنده است. 

بازی خوب زهرا داوودنژاد که یکدست و پر از جزئیات است، امتیازی برای فیلم است. او بازتاب شخصیتی چند وجهی است که یک زن می‌تواند از خود انعکاس بدهد. گاهی پرشرو شور و باهیجان (مثل فصل‌های گفتگو با مسعود)، گاهی بی‌اعتماد به نفس (مثل جلسات همسریابی) و گاهی ماخوذ به حیا (مثل فصل کافی شاپ یا نخستین مواجهه با خواستگار مسن در اتومبیل) بازیگرهای نقش‌های کوتاه درست انتخاب شده اند، مهرداد صدیقیان در دقایق کوتاه حضورش در فیلم، فراتر از انتظار است. شیرینی و شیطنت توامان دارد و همین جنس بازی است که شخصیت مسعود را که مبهم است و فیلمساز اصراری برای این ندارد که او را منفی یا مثبت نشان بدهد، جذاب کرده است.

«شماره ۱۷ سهیلا» به یادماندنی است، این قدرت را دارد که تماشاگر را با شخصیت اصلی و بحرانی که با آن درگیر است، همراه کند. فراتر از یک فیلم زنانه پیش برود و روی طیف گسترده‌ای تاثیر بگذارد. فیلمی است متاثر از روابط شکننده امروز و تنهایی‌هایی که گریبان بسیاری از ما را گرفته است.