سینماسینما، فرهاد خالدی نیک

نگاهی گذرا به اسامی فیلم های حاضر در دوره های اخیر جشنواره فیلم فجر، نشان از رویکردی دارد که تنوع ژانر را از نقاط قوت جشنواره قلمداد می کند. از این منظر اکران فیلم هایی در قالب ژانرهای مختلف، فی نفسه مطلوب است و برای جشنواره ارزش و اعتباری محسوب می شود. اما از نام ها که عبور کنیم و کیفیت فرمی و محتوایی فیلم ها را که زیر ذره بین ببریم در می یابیم که این تنوع ژانر، نه تنها کمکی به ارتقاء کیفیت جشنواره نکرده بلکه در مواردی، موجب ضعف و افت کیفی جشنواره شده است. از جمله این موارد می توان به حضور تعدادی از فیلم هایی در ژانر کمدی در جشنواره چهل و سوم فیلم فجر اشاره کرد. فیلم هایی همچون «آنتیک»، «صددام»، «کفایت مذاکرات» و «تاکسیدرمی» که در کمال شگفتی نامشان در میان فیلم های بخش مسابقه سینمای ایران جای گرفت تا شاید در این ماراتن تماشای فیلم، اوقات مفرحی را برای مخاطبان جشنواره فراهم کنند.

با این وجود کیفیت به شدت نازل فیلم های مذکور، نه تنها موجبات سرگرمی و انبساط خاطر کسی را فراهم نکرد بلکه در لحظاتی آن چنان اعصاب خردکن بودند که باعث شد تعداد زیادی از حاضران، با خروج طعنه آمیز از سالن، خشم و عصبانیت خویش را به نمایش بگذارند. فیلم هایی که کاملاً مشابه سایر کمدی های نازل روی پرده هستند و شاید در مخیله تهیه کنندگانش هم نمی گنجید که اولین نمایش فیلمشان در جشنواره فیلم فجر باشد. جالب اینجاست که این فیلم های کمدی حتی در میان فیلم های برگزیده از نگاه تماشاگران نیز جای نداشتند که این مساله به خوبی از وضعیت فاجعه بار این ژانر در جشنواره حکایت می کند.

برای افزایش رونق جشنواره، باید طرحی نو در انداخت. طرحی که کیفیت فنی و ارزش های هنری اثر را در اولویت قرار داده و تنها به کمیت فیلم ها و تنوع ژانرها اهمیت ندهد.