خالق اثر می‌تواند و باید پای اثرش بایستد و اینکه آقای حیدریان متوجه ماجرا نمی‌شوند یا برایشان عجیب است، مشکل صاحب اثر نیست، مشکل آقای حیدریان است. اینکه ایشان بنا را بر بدیهی بودن سانسور می‌گذارند، با توجه با سابقه‌شان البته چیز بعیدی نیست ولی اینکه توقع دارند هنرمند از سانسور کاملا غیر منطقی فیلمش استقبال کند و برای اکران به هر قیمت، با سر به سوی سانسور بشتابد، توقع بیجا و درباره هنرمند آزاده و مستقلی چون کیانوش عیاری به شدت توهین آمیز است.

آنجا که جناب حیدریان می‌گوید؛ «این‌ تفکر که اصلاح نمی‌کنم و پخش نمی‌کنم بخشی‌اش به‌همان نظام تهیه‌کنندگی برمی‌گردد و اینکه سرمایه این فیلم از کجا آمده است؟! اگر سرمایه مال خودمان باشد تعامل‌مان بیشتر می‌شود» تا حدودی لبخند به لب می‌نشاند. گویا ایشان خودش هم یادش رفته که مدیر پروژه فیلمی بوده که بودجه رسما اعلام شده‌اش، ۱۲۰ میلیارد تومان است و البته میزان فروش اعلام شده‌اش ۱۵ میلیارد تومان.

احتمالا آقای حیدریان نتواند مدعی شود که نمی‌داند سرمایه آن فیلم از کجا آمده است و سرمایه مال خود ایشان است! و وقتی می‌گوید؛ «کشتن یک نفر ان هم با ضربه سنگ و اصرار بر نشان دادن آن با پخش صدای شکستن جمجمه در همه جای دنیا مشمول قواعد می‌شود»، لابد می‌داند که در همه‌ جای دنیا قواعد، فقط توقیف نیست، لابد می‌داند درجه بندی سنی یعنی چه و راه حل مواردی از این دست- به فرض که این سکانس مشمول قاعده خشونت افراطی شود-، اعطای درجه بندی سنی است نه توقیف یا اکران در سالن‌های محدود.

نگاه از بالای آقای حیدریان و احساس کمال در ایشان، یکی از مشکلات فعلی سینماست. اگر این نگاه و احساس، سایه اش را از سر سینما برچیند، شاید سروکله کمی امید هم پیدا شود.

منبع: خبرآنلاین