سینماسینما، گلاره محمدی
در سکانسی از فیلم «مسافران» مجید مظفری به امانت فروشی رفته تا وسایل لازم برای مراسم عروسی را تهیه کند که با آمدن جمشید اسماعیل خانی و اطلاع از خبر تصادف مسافران همه چیز تغییر می کند، چراکه مراسم از عروسی به عزا بدل شده است.
رومیزی صورتی، آینه قاب طلا با نقش فرشته، همیشه بهار شبه طبیعی و پرده با نقش خسرو و شیرین جای خود را به صوراسرافیل پرده بهشت و دوزخ، پنجه با نقش خورشید، رومیزی های ترمه و زیرسیگاری با نوشته «یا صاحب صبر» می دهند.
تعلق خاطر بیضایی به آیین ها و خصوصاً نمایش آئینی تعزیه در «مسافران» به شکل بارزی دیده می شود. سکانسی که به آن اشاره شد و صحنه های بعدی که در ادامه فیلم می بینیم مختصات یک تعزیه تمام و کمال را به تصویر کشیده است و قطعاً طراحی این میزانسن ها از هیچکس جز بیضایی بزرگ ساخته نیست.
«مسافران» سرشار از نماد و تمثیل و استعاره است و در ستایش زندگی و جاودانگی‌ست.
بیضایی با استادی تمام و با دانش مثال زدنی خود، بسیار نوشت اما فرصت ساختن بسیاری از آثارش را به ناحق از او گرفتند. اما با هرآنچه به قلم آورد و با تصویر ثبت کرد، جاودانه شده است.
آقای بیضایی عزیز حضور شما طلایی ترین سکانس تاریخ سینمای ایران است. حضورتان بر ما مبارک.