سینماسینما، منوچهر دین پرست
اکران فیلم تومان ساخته مرتضی فرشباف از فیلمهای غافل گیر کننده ای بود که توانست مخاطبان را با سوگیری ها و جهت گیری های متفاوتی همراه کند.
این فیلم در مجموع درباب شرط‌بندی و خیانت و عشق و رفاقت بود اما مخاطب با فیلم به سختی می تواند ارتباط برقرار کند چرا که کارگردان سعی کرده فضایی متفاوت برای فیلم قرار دهد. پیکره فیلم اگرچه محصول گسستی است که در موقعیتهای مختلف به وجود آمده اما کارگردان با اتصال این مفاهیم آنها را در مجموع به یک پیکره واحدی رسانده است. پیکره‌ای که می تواند برای مخاطب اغوا کننده باشد. از سوی دیگر کارگردان با ایجاد تصاویر متافیزیکی توانسته مخاطب را همراه با تصاویر کند.
تصاویری که در موقعیت ابزورد قرار گرفته و پوچی و بی معنایی شرط بندی را برای مخاطب معنا دارد کرده است. چند جوانی که روی اسبها و فوتبال شرط بندی می کنند با جیغ و فریادها و شادی های بی وقفه ناممکنها را برای خود ممکن کرده اند و سرانجام در میان اختلافات به تباهی کشیده می شوند.
تومان فرشباف را باید چند بار دید تا بتوان هسته اصلی فیلم را به خوبی دریافت. او با ساخت فیلمی سترگ و سخت جانمایه فیلم را در خلاء ای قرار داده که مخاطب با او به سختی بتواند همراهی کند. شاید کارگردان با ایجاد تعمدی چنین فضایی قصد داشته جور دیگری به سینما نگاه کند و سینما برای او جایی برای عبور از روایت باشد. کارگردان این بار به جای روایت به مخاطب تصاویری کارت پستالی با اغواگری و زیبایی دختری ترکمن ارائه می دهد که می توان انتهای ذهنیت او را به خوبی درک کرد.
از سوی دیگر فیلم تومان انتقادی به وضعیت موجود جوانان نیز هست. جوانانی که از راه های غیر به پولهای بی شماری دست می بایند که لذت زندگی را برای آنها دو چندان می کند. شاید اهمیت تومان فرشباف در همین نکته باشد که او در ارتفاعی بلند ایستاده تا بتواند معنای فیلم اش را به مخاطب برساند و همین ارتفاع، هضم آن را برای ما سخت کرده است. اگر اغراق نباشد تومان فرشباف فیلمی جذاب و دیدنی است که می تواند مخاطب خاصی برای خود بیابد.