سینماسینما، محسن جعفری‌راد

ترکیب فیلم های اکران عید فطر بر خلاف ترکیب فیلم های ماه رمضان که واقعا فاجعه بود، جالب توجه است و نشان می دهد که کاملا به شکل «مهندسی شده» و مبتنی بر تنوع ژانر، فیلم ها را انتخاب کرده اند و جای تحسین دارد.

هم یکی از پربازیگر ترین فیلم های یک دهه اخیر را داریم، یعنی ما همه با هم هستیم ساخته کمال تبریزی که از محمدرضاگلزار و جواد عزتی و مهران مدیری تا لیلا حاتمی را در ویترین بازیگرانش دارد و هم فیلم نرگس آبیار یعنی شبی که ماه کامل شد، به عنوان رکورددار جایزه در جشنواره فجر سال قبل که در ۱۳ رشته کاندید شد و شش جایزه از جمله بهترین کارگردانی، بازیگر اصلی زن (الناز شاکردوست) و مرد (هوتن شکیبا) را دریافت کرده است. از طرفی دیگر فیلم سرخپوست ساخته نیما جاویدی را داریم که فیلم محبوب منتقدان شد و در اغلب نشریات تخصصی و غیر تخصصی جزو سه فیلم برتر جشنواره شد. غیر از اینها دو فیلم صرفا تجاری به نام ایکس لارج و فیلم دختر شیطان ساخته قربان محمد پور که در هند ساخته و بعد از سلام بمبئی دومین محصول مشترک ایران و هند است و حمید فرخ نڑاد نقش اصلی آن را ایفا می کند. قرار بود فیلم زهرمار هم در این جمع باشد که زمزمه هایی مبنی بر خارج شدنش از ترکیب شنیده می شود.

اما سوال مهم اینجاست. کدام بیشتر می فروشد؟ دو فیلم اولی که اشاره شد، به زعم نگارنده در صدر فروش قرار می گیرند. نگارنده قبلا در همین ستون ثابت هفتگی در پنج شنبه ها، برای اکران نوروز هم دو فیلم رحمان ۱۴۰۰ و متری شیش و نیم را در صدر فروش پیش بینی کرده بود که همین طور هم شد. فیلم تبریزی دقیقا مثل فیلم منوچهر هادی، کلکسیون جذاب بازیگری دارد و طبق حال و هوایش به نظر می رسد کمدی پر زرق و برقی باشد. فیلم آبیار هم مثل فیلم سعید روستایی جزو بهترین های جشنواره بود که تجربه ثابت کرده مخاطب به این گونه فیلمها روی خوش نشان می دهد. سومین فیلم به زعم من سرخپوست است. برگ برنده اش برای فروش، بازی محمدزاده است که محبوب ترین بازیگر حال حاضر سینمای ایران است و تمام فیلم هایی که بازی کرده که همگی غیر کمدی هستند، فروش قابل توجهی کرد اند؛ بخصوص اینکه اغلب، فیلم های تلخی بوده اند. از ابد و یک روز گرفته تا دو فیلم در دو سال اخیر یعنی مغزهای کوچک زنگ زده و متری شیش و نیم که دومی، پرفروش ترین فیلم غیر کمدی دو دهه هشتاد و نود شد و رکورد فیلم فروشنده اصغر فرهادی را زد. درواقع در اکران عید فطر باز هم محمدزاده با زوج گلزار و مدیری رقابت خواهد کرد که باید دید این بار هم موفق خواهد بود با نه. اما مخاطب از بازی محمدزاده قطعا غافلگیر خواهد شد چون بر عکس پیش فرض بازی برون گرا و انرڑیک و انفجاری، در فیلم سرخ پوست، بازی درون گرا، ایستا و آرامی دارد و فضای فیلم که دهه سی و چهل را نمایندگی می کند، طلب می کند که چنین بازی ارائه شود.

این سه فیلم به نظرم در شرایط عادی و در صورت عدالت در تقسیم تعداد سالن ها و سئانس ها، سه فیلم اول جدول هستند، مگر اینکه فیلم های دیگر فهرست، برگ برنده تازه ای داشته باشند و ما را غافلگیر کنند.

بعد از اینها فیلم دختر شیطان می تواند قرار گیرد که با توجه به تجربه موفق اکران سلام بمبئی و آشنایی بیشتر کارگردان با نحوه پخش و فروش فیلم، می تواند چه در سینماهای هند و چه در سینمای ایران مورد توجه قرار بگیرد، بخصوص اینکه عوامل پشت و جلوی دوبین شاخصی در سینمای بالیوود، با قربان پور همکاری کرده اند.

ایکس لارج با توجه به ترکیب بازیگرانش به نظر نمی رسد جز هفته اول، در هفته های دوم استمرار موفقی در فروش خوب داشته باشد. ترکیب بازیگران سینمایی مثل اکبر عبدی با بازیگران تلویزیونی مثل یوسف تیموری و میر طاهر مظلومی نشان می دهد که به طور مستقیم با یک کمدی صرف رو به رو خواهیم شد و حضور سحر قریشی هم نمی تواند تضمینی برای فروش یک فیلم باشد، چون هبچگاه نتوانسته نه بازی خیلی اثرگذاری ارائه کند – غیر از استثناهابی مثل کارگر ساده نیازمنذیم- و نه محبوبیتی به عنوان برگ برنده اکران باشد. ایکس لارج به تهیه کنندگی حسین فرح‌بخش است که در هر مقطع زمانی صرفا تمایل دارد فیلمی روی پرده داشته باشد و همین که در قعر جدول قرار نگیرد، برایش کافی خواهد بود، به خصوص اینکه قرار است ایکس لارج فیلم کمدی از جنس فانتزی باشد و خبری از نیش و کنایه های کارهای فرح‌بخش در آن نیست که عاملی برای جنجالی شدن فیلم باشد.

به شخصه امیدوارم دو فیلم شبی که ماه کامل شد و سرخپوست جزو پرفروش ترین ها قرار بگیرند چون فراتر از فیلمی به عنوان، «سرگرمی» ساخته شده اند و یک جهان بینی پشت ساخت آنها قرار دارد نه اینکه مثل فیلم تبریزی، دورهمی ستاره ها و چهره ها باشد. علاوه بر این هر دو از لحاظ ساختاری، در برخی رشته ها عالی ظاهر شده اند. از جمله فیلمبرداری مستندگونه (سامان لطفیان) و تدوین خلاقانه (حمید نجفی راد) و بازی مجموعه بازیگران که همگی، برگ برنده های فیلم هستند. در سرخ پوست هم نوع طراحی صحنه مینیمال (محسن نصراللهی)، بازی محمدزاده و قاب بندی هایی که به معنازایی کمک می کنند (کار درخشان هومن بهمنش)، از امتیازات مثبت فیلم هستند و کارگردانی جاویدی نسبت به ملبورن چند گام، رو به جلو رفته است.

چند هفته بعد از اکران، مفصل درباره این دو فیلم، خواهم نوشت.