سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا
جشنواره فیلم فجر در آستانه سی و هشتمین دوره برگزاری اش هنوز محلی برای آزمون و خطاهای است که بارها و بارها آزموده شده هزینه شده و باز هم می شود تو گویی بار نخست است، که می دانیم نیست.گاهی چند دوره فیلم های هنر و تجربه امکان نمایش می یابند و گاه با تغییر مدیریت جشنواره همه چیز از نو بنا نهاده می شود.چند سالی است فجر در حال آزمونی دیگر است اینکه فیلم های مستند و کوتاه باشند یا نباشند.از طرفی به خاطر جدول شلوغ نمایش فیلم های منتخب سینمای ایران امکانش نیست و از سویی دیگر پز فراگیر بودن جشنواره که می بایست همه طیف های سینما را در بربگیردباعث شده برنامه ریزان جشنواره به هر نحوی این میهمانان ناخوانده را میزبان باشند.استدلال منتقدان حضور فیلم های کوتاه و مستند هم چندان بی راه نیست اینکه هر کدام از این گرایش های سینمای خود در طول سال جشنواره ای مستقل و بزرگ دارند که طبق آیین نامه هایشان امکان حضور سایر گرایش های سینمای در آن نیست. حرف درستی است اما از سوی دیگر باید پذیرفت که جشنواره فیلم فجر آیینه تمام نمای سینمای ایران و ویترین جذابی است که حضور آثار فیلمسازان مستند و کوتاه در آن و مواجه آثارشان با طیف وسیع مخاطبان می تواند مسیر کاری آنها را مشخص کند خاصه اینکه در کاخ جشنواره یعنی جایی که بیشتر منتقدان و نویسندگان سینمایی و خبرنگاران این حوزه در آن متمرکز هستند دیده شدن آثار این دو گروه فرصتی بسیار مغتنم است که بعضا آثارشان در معرض دید و نقد فنی تری قرار بگیرند. حال که به هردلیلی امکان حذف فیلم های کوتاه و مستند خوشبختانه از جدول نمایش فیلم های جشنواره فجر نیست کاش امکانش فراهم می شد که برنامه ریزان به گونه ای عمل می کردند که امکان دیده شدن این دست از آثار در زمان مناسبی از روز در طول برپایی حشنواره نصیب کارگردانان و علاقه مندانش می شد.
اینکه سانس پایانی جشنواره سی و هشتم را همه روزه در سینمای نویسندگان سینمای که حدود ساعت ۲۲ می شود به اکران فیلم های کوتاه و مستند اختصاص دهیم بیشتر به نظر رفع تکلیف می آید تا انجام وظیفه.
با این همه همین امکان سخت برای نویسندگان سینمایی فرصتی ارزشمندی است که کارنامه یک ساله سینمای مستند و فیلم کوتاه را در یک فرصت ۱۰ روزه مرور کنند.