سینماسینما، زهرا مشتاق

غروب های یکشنبه دور هم جمع می شدیم. دفتر وحید نیکخواه آزاد حوالی سهروردی شاید. و اگر بعد از این همه سال چشم هایم را ببندم تا باز دور همان میز بیضی یا مستطیل بزرگ قرار گیرم باید ده دوازده نفری باشیم. دور هم جمع می شویم، طرح می نویسیم، گپ می زنیم تا از دل حرف ها، یکی از طرح ها انتخاب و تبدیل به فیلم نامه شود. صندلی بالای میز جای آقای عبداللهی است. اصغر عبداللهی با آن پوست سبزه پر دست انداز، قد بلند و لاغر و سیگار به دست. مهربان و بیشتر از هر چیز جدی. کار و نوشتن اولویتش است. بیش از هر چیز دیگر. محمد طلوعی داستان نویس، محمد خرامان نویسنده، شعله که نمی دانم چرا فامیلش یادم نیست و فیلمنامه نویس بود، من و مژگان اسکوئی فیلمساز و چند نفر دیگر آدم های این گعده بودیم. پنج شش ساعتی کار می کردیم. دور همان میز، می نشستیم و می نوشتیم و کار می کردیم. من یک طرح راجع به مرگ داشتم. یک داستان یک خطی واقعی که کشش داده بودم، ورز پیدا کرده بود. بافت و پایین و بالا پیدا کرده بود و شده بود آن طرح و بعد از جلسه باز می نشستم کنار آقای عبداللهی که کمکم کند آنقدر که طرح آچار کشی بشود، شسته رفته بشود و مهیای نوشته شدن، تبدیل شدن به فیلمنامه و فیلم شدن. سخت بود. سختگیر بود. ولی دل می داد به کار. با جان و دل کلمه ها را پیش می برد. جای درست می نشاند. راه نشان می داد. خسیسی نمی کرد برای دانسته هایش. دست و دل باز بود. مناعت طبعی که داشت از روحیه خوزستانی اش می آمد شاید که دستش نمی لرزید برای کمک کردن به ذهن آدم ها برای خلق کلمه. چه زود آن چند ماه خوب گذشت. چه خوب بود که زنگ های تفریح چیزهایی که آورده بودیم دور هم می خوردیم و دوست تر می شدیم با هم. چرا یادمان نبود دو سه تا عکس یادگاری بگیریم. موبایل بود، اختراع شده بود. اما نه مثل گوشی های حالا. کاش نوید و نگار که همیشه سرک می کشیدند و کنار ما گپ ها را می شنیدند یک دوربین عکاسی می آوردند و چند فریمی عکس می گرفتند تا حالا، یعنی همین الان که چند ساعتی از رفتن آقای معلم عزیز من گذشته دلم زار نزند که ای بابا چه بی خبر، چه بی وقت و دلم آشوب نشود از خودم که شاگردی که از حال معلمش بی خبر باشد، همین بهتر که برود یک گوشه گم بشود. خداحافظ آقای اصغر عبداللهی، همشهری نازنین من.