سینماسینما، نغمه خدابخش

«آن شب» تنها فیلم ژانر وحشت در این دوره از جشنواره است که حق مطلب را بخوبی ادا کرده و به جرات می‌توان گفت بهترین فیلم در تاریخ سینمای ایران در این ژانر است. فیلمی که از المان‌های رایج این گونه سینما فاصله گرفته و هراس واقعی را به مخاطبش منتقل می‌کند. آن شب بجای استفاده از موسیقی ای که با آواهای هراس انگیز تلفیق شده از موسیقی بجا و درستی استفاده کرده است. به جای نشان دادن چهره هایی با گریم وحشتناک و خون آلود برای شخصیت‌های فرعی به منظور ترساندن زوج قصه و همچنین مخاطب از چهره هایی واقعی و گاه معصومانه بهره برده که ترس و دلهره واقعی را سبب می‌شود.به جای استفاده از نماهای پیچیده و تو در تو تصاویر ساده را به نمایش می‌گذارد. آن شب ترس و وحشت را آرام آرام به مخاطب تزریق می‌کند همانگونه که به زوج قصه. آن شب حکایت عذاب وجدان آدمی‌ست از پنهانکاریها و رازهای ناگفته که به محض گفتن هم خیال آسوده می‌شود و هم ترس از بین می‌رود. برعکس بسیاری از فیلم‌هایی که در این ژانر ساخته شده و گاه صحنه ها بقدری غلوآمیز است که بجای ایجاد ترس و وحشت بیشتر به کمدی می‌ماند و خنده مخاطب را سبب می‌شود آن شب مخاطب را به فکر فرو می‌برد. در طول فیلم شاید سوالاتی ذهن مخاطب را درگیر کند و در جستجوی پاسخی منطقی باشد اما فیلم در یک سکانس پایانی پاسخگوی اتفاقاتیست که دور از منطق بوقوع پیوسته است! «در خواب وقوع هر اتفاقی ممکن است»! آن شب به سادگی قصه خود را تعریف می‌کند اما دلهره ای عمیق به جان مخاطب می اندازد. دلهره ای که با پایان فیلم پایان نمی‌گیرد همانگونه که برای شخصیت اصلی قصه اش ادامه دار است. آن شب یک سر و گردن که نه بلکه با فاصله بسیار از دیگر فیلم‌های ژانر وحشت در سینمای ایران بالاتر است.