سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
مامان فیلم ساده ای ست؛ ساده از این حیث که سادگی را به عنوان جهتی برای پرداختن به چنین دستمایه ای برگزیده است. مفاهیمی که علیرغم ظاهری ساده جزو پیچیده ترین مباحث در گستره ی روابط فردی _ خانوادگی محسوب می شوند.
مامان قهرمان زخم خورده ای ست که بار ناملایمات زندگی را بر دوش می کشد و با وجود همه ی مسائل و مشکلات می کوشد وجه کنش پذیر و غیر منفعلی از خود بروز دهد.
شخصیت مامان ترکیب جالبی از سختی و مهربانی ست و این خود یکی از مشخصه های سمپاتی مخاطب با این کاراکتر است؛ هرچند که نباید از نقش غیر قابل انکار رویا افشار در برجسته سازی ویژگی های مامان در دامنه ی ابعاد روحی _ روانی و عاطفی به سادگی گذشت.
لوکیشن در مامان کارکردی ویژه دارد و به عنوان مرکز و محور وقوع اتفاقات با هر چالش شکل و فضایی متفاوت به خود می گیرد؛ گاهی پرشور و با نشاط و گاهی سرد و بی روح.
شاید در نظر گرفتن برخی تمهیدات ساختاری (بصری ، تدوین و …) می توانست مامان را از فیلمی که هست به اثری مترقی تر تبدیل کند تا جنبه های عمیق لایه های زیرین فیلم بیش از این برجسته شود. با این همه مامان در شکل کنونی نیز فیلمی شریف و سرپاست که به عنوان اولین ساخته سینمایی کارگردانش نمره قابل قبولی خواهد گرفت.

*نویسنده و کارگردان