سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
در سال‌های اخیر شاهد حجم بی‌شماری از علاقه‌مندان به هنر در میان نسل جوان بوده‌ایم که تعداد انبوهی از آنها را دوستداران عرصه‌ی بازیگری تشکیل می‌دهند که این امر به ویژه در دهه‌ی ۹۰ و پس از گسترش فضای اینترنت و سربرآوردن اپلیکیشن‌های متنوع ارتباطی بیش از پیش تشدید شد که یکی از دلایل اصلی این اقبال، عرضه‌ی زندگی کاری و حتی شخصی فعالین عرصه‌ی هنر و خاصه سینما در چنین پهنه‌ای بود. توصیه همیشگی مدرسین و هنرمندان طراز اول هنرهای نمایشی مبنی بر آموختن الفبای این حرفه در حوزه ی تئاتر، باعث شد شاهد ورود مجموعه‌ی انبوهی از بازیگران و کارگردانان و به تبع آن سایر زمینه‌های فعالیت در این رشته باشیم. طبیعتا افراد تازه رسیده به سبب خاستگاه‌های مختلف اعم از اهداف و سطح علمی، سواد و دایره‌ی مطالعات و نیز رشته‌های مرتبط و غیرمرتبط در یک جایگاه قرار نمی‌گیرند و برخی از آنها که کم نیز نیستند پس از مدتی با حضور و تجربه‌ی یک یا دو کار از گردونه رقابت خارج می‌شوند اما مابقی آنها که دارای مقصد مشخص و نیز مستعد ادامه‌ی مسیر هستند با چالش‌هایی روبه‌رو می‌شوند که ادامه‌ی راه را برای آنها کند و یا ناممکن می‌سازد. پرداختن به این مسائل و مشکلات، هدف این نوشته نیست که تاکنون مطالب فراوانی در این خصوص بیان شده و متاسفانه در بیشتر موارد دستاوردهای ملموسی هم به همراه نداشته است؛ اما سوالی مهم‌تر وجود دارد. با وجود این‌که درصد زیادی از تولیدات تئاتر کشور توسط همین قشر و جوانانی که جزو چهره‌های مطرح و نام آشنای تئاتر محسوب نمی‌شوند در جریان است و با وجود شرایط دشوار اعم از نداشتن دستمزد مشخص، بیمه و… و معضلات بیماری کرونا که در طول سال گذشته بیشترین آسیب را بر پیکره‌ی نحیف تئاتر وارد کرده همچنان این علاقه‌مندان و درواقع عاشقان نمایش هستند که چراغ صحنه را روشن نگاه داشته‌اند؛ پس به راستی چرا حجم انبوه فضای رسانه‌ای کشور همچنان در اختیار گروه معدودی از چهره‌های مطرح و نام آشنا قرار دارد و توجهی به این گروه‌های ناآشنا نمی‌شود؟ چرا سالهاست شاهد ورود چهره‌های جدید از میان این افراد به جرگه و جریان به اصطلاح حرفه‌ای و رسمی تئاتر و سینما نیستیم؟! چرا حداقل حمایتی توسط نهادهای متولی این عرصه چه سازمان‌های دولتی و چه تشکل‌های صنفی از جریان تئاتر دانشجویی و در معنای صحیح گروه‌های مستقل نمی شود؟! پاسخ همه‌ی این سوالات و بسیاری پرسش‌های دیگر در گرو ایجاد یک پل بین دو حیطه‌ی هنرمندان تئاتر و سینمای غیر مطرح با فعالین صاحب‌نام هست تا افرادی که به معنای واقعی جزو نیروهای جوان اما مستعد، آینده‌دار و با چشم‌انداز محسوب می‌شوند بتوانند بعد از مدتی به جریان اصلی بپیوندند و روی آنها سرمایه‌گذاری شود. نسل‌های تازه‌ای که می‌توانند جانی تازه بر کالبد در حال احتضار سینما و تئاتر ایران بدمند و علاوه بر جلوی دوربین و روی صحنه در سایر حیطه‌ها از جمله نویسندگی، طراحی هنری، موسیقی، تدوین، کارگردانی و… بنیانگذار آثاری پیشرو باشند و سیل مخاطبین به‌روز و علاقه‌مند به این تولیدات را جلب و جذب کنند. برای تحقق چنین امر مهمی عزم همگانی لازم است و توجه جدی متولیان و هنرمندان صاحبان نام را توامان طلب می‌کند.
*نویسنده و کارگردان