سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی
هنر سینما در هزارتویی از مشکلات قرار دارد و با مشکلات بسیار دست و پنجه نرم می‌کند.
از یک طرف به علت شرایط سخت اقتصادی و محقق نشدن کل بودجه سال و سی الی پنجاه درصد بودجه‌های فرهنگی به سر منزل مقصود نمی‌رسد؛ از طرف دیگر هزینه‌کرد بودجه درباره فیلم‌های سینمایی با اهداف مشخص متر و معیار مشخصی ندار و به نوعی بودجه را دور ریزی می‌کنیم. و نکته مهم، جوابگو نبودن کسانی که این بودجه را تقسیم کرده‌اند، است.
سینما با ورود کاردان‌های واقعی نه کارشناسان مدرک‌دار نجات پیدا می‌کند.
اخیرا رئیس سازمان سینمایی سفرهای استانی را در دستور کارگروه‌اش قرار داده است.
ضرورت این سفر به مانند سفر مارکوپولویی که ناشناخته‌ها و تجربه‌های گرانبهایی را بدست آوریم و یا مثل دون کیشوت سروانتس منجی خیالی را در ذهن ها متبادر می‌کند.
در یک استان نیروهای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بیش از صد و پنجاه نفر اعم از کارشناسان هنر سینما و پژوهش گران و نیروهای کارآمد زیادی دارند که در عصر تکنولوژی به راحتی می‌توانند ضعف‌ها و قوت‌های استان خود را به مقامات عالی به شیوه مدرن روی میز هر رئیس قرار بدهند و در مرکز برای اعتلای فرهنگ و رشد آن گام‌های موثری بردارند. دیدار با استاندار هر استان نیز هیچ گونه مزیتی را در بر ندارد، چراکه هرکس نیز به دیدارشان برود، نتیجه دلخواهی نمی‌گیرند، چرا که ایشان هر نامه ای را به سازمان مربوطه ارجاع می‌دهند.
سینما با جلسات گاه مستمر و گاه غیر مستمر به سرانجامی نمی‌رسد، بلکه بدون حب و بغض، با گشاده‌رویی و رای قاطع، مستقل و پایدار روند رو به رشد و تعالی را طی می‌کند‌.