سینماسینما، یاسمن خلیلی‌فرد
وقتی فیلم کمال تبریزی را تماشا کردم اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که ایده ی اولیه ی خوبی دارد؛ ایده ای که احتمالاً در شلوغ کاری ها و زرق و برق های بی مورد گم شده و از بین رفته است.
این که فیلمی بن مایه درستی داشته باشد و در هسته مرکزی خود سوژه ای متفاوت را بپرورد به خودی خود اتفاق مبارکی ست اما به شرط آن که در میانه راه مسیرش را گم نکند و بتواند این ایده را به سلامت به مقصد برساند و با پرداختی درست و اصولی آن را به سرانجامی درست و خوشایند برساند؛ حال آن که کمال تبریزی در «ما همه با هم هستیم» آن قدر مسحور اجرا و فراز و نشیب های تولید فیلم بوده که از پرداخت دقیق و اصولی به فیلمنامه بازمانده است.

بعداً نقدی مفصل بر آخرین ساخته ی کمال تبریزی خواهم نوشت اما آن چه این جا قصد بیانش را دارم طرح این مسئله و پرسیدن این سوال است که آیا لزومی برای بهره گیری این ویترین از ستارگان معروف و البته گرانقیمت سینما برای نقش هایی این چنین منفعل، کوتاه و عموماً بی تأثیر در فیلم وجود داشت؟ و از طرف دیگر این سوال هم پیش می آید که چرا بازیگرانی چون حسن معجونی، هانیه توسلی، سروش صحت و حتا جواد عزتی، مهران غفوریان و علی شادمان که خود بازیگران نقش اول بسیاری از فیلم ها و سریال ها بوده اند باید بازی در این نقش ها را بپذیرند؟

طبیعتاً رقم دستمزدهای این ستارگان آن قدر مناسب بوده است که به عنوان مثال لیلا حاتمی با آن وسواس آشنایی که در گزینش نقش هایش از او سراغ داریم بپذیرد در ازای دریافت آن ایفای نقشی کوتاه و البته نه چندان موثر در فیلمی را که به لحاظ کیفیت، ژانر و سبک شباهتی به دیگر فیلم ها و بازی های کارنامه اش ندارد بپذیرد. این امر به خودی خود بد نیست. در هالیوود هم پیش آمده است که بسیاری از فیلم های بزرگ با پروداکشن های گسترده خیل عظیمی از بازیگران مختلف را در Cast خود جا دهند. اما این اتفاق در شرایطی می افتد که آن نقش ها و آن فیلمها فرصت مناسب و جای کار را به آن بازیگران بنام بدهند. آیا چنین اتفاقی در «ما همه با هم هستیم» افتاده است؟ آیا فیلم حتا موفق بوده است به بخش هایی از سیاست که قصد نقب زدن بهشان را داشته دست یابد؟ بنابراین فیلم در شلوغ کاری و تجمل گرایی خودخواسته اش گیج می زند و بی آن که به هدف مشخصی دست یابد مسیر خود را طی کرده و به پایان می رسد. فیلمی که نه بازی در آن دستاوردی برای بازیگرانش داشته و نه تماشای آن چیزی به مخاطبینش اضافه می کند.