سینماسینما، پگاه هوشنگی

در ملاقات خصوصی عاشقانه ای دیگر در راه است. فیلمنامه و داستان خوب، کارگردانی و اجرای بدون غلو و در نهایت بازی قابل قبول بازیگران ملاقات خصوصی را تبدیل به یکی از سینمایی ترین فیلم های جشنواره تا به الان کرده است. فیلم زوائد و حاشیه ندارد و همه چیز درست و صحیح در کنار هم قرار داده شده است. تدوین هم در معنای عام خود توانسته با ایجاد ضرباهنگ مناسب و مکث و درنگ های مشخص اتصالات و پیچ و مهره های داستان فیلم را محکم تر کند. ملاقات خصوصی اوج و فرود زیادی در دل داستانش ندارد و ایجاد روایت یکدست و بدون دست انداز یکی دیگر از نکات قابل اعتنا در تدوین آن است. باید به این نکته اشاره کرد که اگر چه زمان کلی فیلم شاید برای حوصله‌ی تماشاگر امروزی زیاد باشد ولی با این‌حال بعید است حتی کم طاقت ترین تماشاگر هم تا انتها فیلم را دنبال نکند. انتخاب زوایای درست دوربین که در حفظ روح عاشقانه  فیلم کارکرد زیادی دارد یکی دیگر از امتیازات تدوین یکدست فیلم محسوب می‌شود. تغییر لوکیشن از فضای روستایی و آرام فیلم به زندان بسیار هوشمندانه است، جایی که برای اولین بار ملاقات بین فرهاد و پروانه شکل می‌گیرد و دوربین با شخصیت فرهاد وارد محیط زندان می‌شود. همانطور که در مقدمه به آن اشاره کردم داستان فیلم زیاده گویی ندارد و حتی در برخی سکانس ها با استفاده درست و مناسب از تکنیک های تدوین ضرباهنگ مضاعفی را به روند داستانگویی وارد می‌کند، برای مثال در سکانسی که فرهاد و پروانه به صورت تصویری در چمنزار با هم صحبت می‌کنند استفاده از تکنیک اورلب (همپوشانی) و حذف پلان های اضافه امتیاز بیشتری به تدوین فیلم می‌دهد. قصه‌ی فیلم دور از هیاهو پیش می‌رود و وقایع داستان را آرام هدایت کرده، رمزگشایی می‌کند و به اوج می رساند. فیلمنامه این قابلیت را دارد که پایانی متفاوت از آنچه که می‌بینیم داشته باشد اگر دو سکانس پایانی حذف می شد و قصه با فرهاد در کنار دریا پایان می یافت.
در نگاه کلی شاید ملاقات خصوصی فیلمی باشد که زیاد با متر و معیار های داوری جشنواره فجر فاصله داشته باشد،اما ملاقات خصوصی عاشقانه‌ی لطیف با زبان ساده‌ی سینمایی است.