سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا
«نمور» به کارگردانی داوود بیدل ملودرامی کم‌رمق است که در تشریح داستان یک خطی خود ناتوان است.
فیلمنامه و خرده روایت‌هایش آنقدر جان ندارد که تماشاگر را مجاب به تماشای اثر کند در نتیجه کارگردان تنها روی غافلگیری تماشاگر در چند دقیقه پایانی فیلمش حساب می‌کند که بتواند بار تمام کم‌کاری‌های داستانی نمور را به دوش بکشد؛ اما نه آن غافلگیری تماشاگر در انتهای فیلم آنقدر جان داشت که چنین کند و نه فیلمنامه چنین بضاعتی در خود داشت.
ضعف دیالوگ‌نویسی فیلمنامه در کنار بازی‌های بد غالب بازیگران فیلم در کنار ضعف کارگردانی و بضاعت اندک متن و تصویر، فیلم نمور را تبدیل به ملودرامی کم‌مایه می‌کند که نه تنها باعث همراهی تماشاگر با حوادث داستان نمی‌شود بلکه در سکانس‌های پایانی موجب انبساط خاطر و لبخند او می‌شود.