سینماسینما، محدثه واعظی‌پور
سروش صحت در «اکنون» بیشتر شنونده است و فرصتی ایجاد می‌کند تا میهمانش، صریح و شفاف و مطابق سلیقه و نگاه خود صحبت کند.
سروش صحت پس از حاشیه‌های فراوان، ناامید از باز شدن گره برنامه موفق «کتاب باز»، آن را رها کرد، به فیلیمو رفت و «اکنون» را در همان حال و هوا، تولید کرد. «کتاب باز» و «اکنون» با وجود تیم حرفه‌ای و امتیازهایشان در وهله اول، وامدار حضور سروش صحت و اعتبار و محبوبیت او به عنوان کارگردان سریال‌های طنز موفق و پربیننده هستند. او نقطه تمرکز برنامه است، بسیاری از بینندگان به خاطر صحت تماشاگر «کتاب باز» و «اکنون» شدند، اما نکته اینجاست که صحت به اعتماد مخاطب پاسخ داد و بیش از آنکه خود را به نمایش بگذارد، در فضایی صمیمی، گپی دوستانه را شکل داد که اغلب، آموزنده و نه صرفا سرگرم کننده است.
«اکنون» اگرچه بر موج شهرت «کتاب باز» شکل گرفت اما می‌توانست به تجربه‌ای شکست خورده تبدیل شود، استراتژی حاکم بر برنامه از یک نگاه حرفه‌ای خبر می‌دهد، نگاهی که هم امتیازها و نقاط قوت «کتاب باز» را می‌داند، هم به دنبال کسب وجه و اعتبار تازه است و نه فقط، متکی بودن به گذشته‌ای درخشان.
در «اکنون» سروش صحت بیشتر شنونده است، کمتر گفتگوی جنجالی یا سوال‌های حاشیه‌ای، به شیوه اغلب برنامه‌های گفتگومحور این روزها، در این برنامه می بینیم. بعضی مهمان ها نه فقط از بعد سیاسی و اجتماعی، که در زندگی شخصی‌شان نکاتی دارند که صحت می‌توانست مثل علی ضیا، به آنها تمرکز کرده و برنامه را پربیننده تر کند. در بخشی که حمید علیدوستی مهمان برنامه بود، ماجرای فوت پسر این فوتبالیست، مسکوت ماند. در حالی که علیدوستی بخش مهمی از حرف هایش را به درک معنای زندگی و تجربه رنج‌ها اختصاص داده بود، شاید اشاره به این بخش می‌توانست تجربه او از مواجهه با سوگی چنین عمیق را عیان کند، اما به هر دلیلی، نه صحت و نه علیدوستی به این بخش ورود نکردند. با این همه، آن گفتگو یکی از جذاب‌ترین بخش‌های «اکنون» شد. علیدوستی در این گفتگو، تصویری که در مستند «سمفونی حمید» (جعفر صادقی) از او ارائه شده، کامل کرد.
در گفتگوی عبدالجبار کاکایی، این شاعر و ترانه‌سرا به شکلی موجز به مسائل اجتماعی اشاره کرد، صحت این بار هم، تمرکز بر بعد فرهنگی گفتگو را به وجه سیاسی و اجتماعی ترجیح داد، اگرچه دقایقی درباره شاعران آزادی‌خواه و سرنوشتشان صحبت شد، اما در مجموع گفتگوی کاکایی، حال و هوایی شاعرانه داشت. صحت در تمام این گفتگوها، حتی در گفتگو با بابک کریمی یا سهراب پورناظری، نشان می‌دهد که شنونده خوبیست، حرف میهمانش را قطع نمی‌کند و گاهی اجازه می دهد، دیالوگ به مونولوگ تبدیل شود. سهراب پورناظری در بسیاری از دقایق، گفتگو را به دست گرفت و پرشور و حال درباره احساسش نسبت به ایران صحبت کرد.
در یک برنامه گفتگومحور، طبیعی است که همه برنامه‌ها کیفیتی مشابه نداشته باشند، جذابیت میهمان و قدرت او در گرداندن گفتگو، در حال و هوای برنامه بسیار موثر است. بابک کریمی، جدا از تجربیات و خاطرات درجه یکش، راوی جذابی است و «اکنون» با حضور او شیرین و گرم بود. درباره تینا پاکروان، که صریح و سخنور است، صحت می‌توانست به بخش‌هایی از کارنامه او مثل همکاری با مسعود ده‌نمکی و محمدرضا ورزی اشاره کند، اما مشخص بود که میهمان و میزبان نمی‌خواهند بر این بخش تمرکز کنند. در چنین میزانسن‌هایی روشن است که سروش صحت با معیارهای گفتگوکننده شش دانگ، همخوانی ندارد اما به عنوان یک شنونده که مخاطبش را سر ذوق می‌آورد و بازجویی نمی‌کند و دنبال جنجال نیست، محترم و دوست داشتنی است.
«اکنون» یک بخش کوتاه و جذاب معرفی کتاب دارد که محیا ساعدی مجری آن است، ساعدی از معدود بانوان مجری و گوینده است که وجهه و رویکرد فرهنگی دارد و دنبال تقلید از مجریان موفق نسل قبل نیست، اجرای او مثل چهره و صدایش اصالت دارد و این قیمتی است. «اکنون» به ساعدی جوان فرصت داد تا بیشتر دیده شود و قدر ببیند.
این روزها در افول برنامه‌سازی در تلویزیون، انواع و اقسام برنامه‌ها در پلتفرم‌ها و شبکه‌های اجتماعی تولید و عرضه می‌شوند و گل کردن یک برنامه ساده نیست. «اکنون» به عنوان فرصتی برای گفتگو و شنیدن درباره زندگی، هنر و دغدغه‌های فرهنگی، برنامه‌ای قابل توجه و محترم است.