سینماسینما، امیرعلی نصیری
کارکنان نشریه‌ای در یک شهر تخیلی فرانسه به نام گزارش فرانسوی، تصمیم می‌گیرند به مناسبت درگذشت سردبیرشان یک نسخه یادبود چاپ کرده و به بزرگداشت چهار واقعه مهم یک دهه گذشته‌شان بپردازند؛ این چهار واقعه عبارتند از گزارش دوچرخه‌سوار از شهر، حبس ابد هنرمند نقاش، شورش‌های دانشجویی و ماجرای گروگان‌گیری.
وس اندرسون با این فیلم به هجو هنر مدرن یا نوگرا می‌پردازد؛ که در تعریف هنر مدرن یا نوگرا آمده است: «اصطلاحی جامع برای توصیف هر جنبش یا مکتب هنری، در قالب مجموعه‌ای از جریان‌های اصلاح‌طلبانه فرهنگی در هنر، معماری، موسیقی، ادبیات و هنرهای کاربردی، از ربع آخر قرن نوزدهم میلادی تا ربع آخر قرن بیستم میلادی. نوگرایی، فرآیند و جریانی تاریخی است که در عرصه‌های متنوع و مختلفی چون فلسفه، علم، سیاست، اقتصاد و هنر تأثیر مستقیم گذاشت. عبارت مدرنیسم جنبش‌های زیاد سیاسی، فرهنگی و هنری را در بر می‌گیرد که ریشه در تغییرات جوامع غرب در پایان قرن نوزده و آغاز قرن بیستم دارند. نوگرایی اندیشه‌ای است که بر قدرت انسان برای ایجاد، بهبود و تغییر شکل محیط اطرافش، با استفاده از علم، تکنولوژی و آزمایش‌های عملی، تأکید می‌کند.»
گزارش فرانسوی انتخاب من جزو ده فیلم برتر سال و به‌گمانم پخته‌ترین کار وس اندرسون است. ویژگی‌های فنی برجسته فیلم عبارتند از: پرسپکتیو تک‌نقطه‌ای، پالت رنگی متنوع، فقدان حرکت‌های افق‌گرد و عمود‌گرد (پن و تیلت) دوربین، استفاده از بازیگران مطرح در نقش‌های کوتاه، فیلمبرداری با نگاتیو ۳۵ میلی‌متری و عمق میدان زیاد، میزانسن های شلوغ با جزییات مثل تابلوی نقاشی، تلفیق با پویانمایی، استفاده از قاب آکادمی با نسبت منظری ۱٫۳۷:۱ مشابه با تلویزیون‌های قدیمی و استفاده از دکورهای فراوان که شانس نامزدی اسکار در رشته‌های طراحی صحنه و لباس را زیاد می‌کند. در پایان این پرسش باقی می‌ماند که چرا در جشنوارهها از گزارش فرانسوی استقبال نشد؟ شاید به این خاطر که اطلاعات روایی و بصری زیادی به تماشاچی می‌دهد و به همین خاطر، نیازمند تماشای مجدد است که معمولاً در جشنوارهها مقدور نیست.